از آغاز عصر فضا با پرتاب اسپوتنیک ۱ در سال ۱۹۵۷، انسان‌ها بیش از ۱۵۰۰۰ ماهواره را به مدار فرستاده‌اند که بیش از نیمی از آنها هنوز فعال هستند. بقیه آنها پس از اتمام سوخت و پایان عمر مفید خود، یا در جو زمین سوخته‌اند یا همچنان به عنوان تکه‌های فلزی بی‌مصرف به دور سیاره ما می‌چرخند.
به گزارش ایسنا و به نقل از سیان‌ان، سازمان‌های فضایی تهدیدی برای ایستگاه‌های فضایی بین‌المللی و سایر ماهواره‌ها به شماره می‌روند، به طوری که به آژانس فضایی اروپا تخمین می‌زند که بیش از 640 حمله یا رویداد غیرعادی باعث ایجاد تکه تکه‌های این ماهواره‌ها می‌شود.
هاله‌های فضایی در اطراف سیاره ما شکل گرفته‌اند که ۳۶۵۰۰ مورد از آنها بزرگ‌تر از ۱۰ سانتی‌متر و ۱۳۰ میلیون قطعه از آنها تا یک سانتی‌متر هستند. پاکسازی این محصول‌ها پرهزینه و پیچیده است و می‌تواند برنامه‌ای برای انجام این کار در جریان باشد، هنوز ملموسی به دست نیامده است.
یکی از راه‌های مقابله با این مشکل، توقف تولید بیشتر است که با سوختگیری مجدد ماهواره‌ها به جای پرتاب کردن آنها پس از تکمیل برق، امکان پذیر است.
دانیل فابر (Daniel Faber)، سرور اوربیت فاب (Orbit Fab) می‌گوید: در حال حاضر نمی‌توان به سیستم‌های الکترونیکی سوخترسانی کرد. اما شرکت او در کلرادو می‌خواهد این وضعیت را تغییر دهد.
فابر توضیح می‌دهد: وقتی ماهواره‌ها تمام می‌شوند، نمی‌توانند آنها را در مکان‌هایی مناسب در مدار نگهداری قرار دهند و آنها به‌خوبی تبدیل شوند که با سرعت‌های بسیار بالا در محیط اطراف شناور می‌شوند و با آنها مواجه می‌شوند. این در حالی است که طراحی یک الگوی کامل ایجاد می‌کند که با استفاده از آنها مأموریت‌های فضاپیمای خود را می‌سازند تا کمترین حد جابه‌جایی را داشته باشند.
این معناست که ما نمی‌توانیم کامیون‌های یدککش‌ها را در مدار نگه داریم تا از شر هر دلخراشی که به‌طور اتفاقی باقی می‌ماند خلاص شوند. منانتوانیم تعمیر و نههههههههههههههمهم وهتههههههههههههمهمهمهههههههههههههههههههمههمهمهمههههههههههههههههههههههههههههههههههههم. در صورت شکستن چیزی نمی‌توانیم آن را بازرسی کنیم. کارهای زیادی دارد که ما نمی‌توانیم انجام دهیم و به روشی بسیار محدود عمل کنیم. این‌ها مواردی هستند که ما در جستجوی آنها راه حلی ارائه می‌کنیم.
جراحی فضایی
مفهوم سوختگیری و سرویس دهی به ماهواره‌ها در مدارک ناسا در سال ۲۰۰۷ مطرح شد، زمانی که این سازمان با همکاری دارپا (سازمان پروژه‌های پژوهشی پیشرفته دفاعی) و بوئینگ، ماموریت اوربیتال اکسپرس را (Orbital Express) را به فضا فرستاد. در این مأموریت دو ماهواره‌ی هدف وجود داشت. که با موفقیت لنگر به هم متصل شده و عملیات سوختگیری انجام شد. بعدها، ناسا روی ماموریت سوختگیری رباتیک (RRM) کار کرد و چالش‌های سوختگیری ماهواره‌های موجود را بیشتر کرد.
اکنون این آژانس در حال کار بر روی OSAM-1 است، که قرار بود در سال 2026 پرتاب شود و به دنبال ماهواره لندست-7 (Landsat-7) باشد که یک ماهواره رصدی زمین است و سوخت آن تمام شده است. .
فابر می‌گوید: این یک ماموریت برای سوخترسانی به ماهواره‌هایی است که برای سوختن آماده نشده بودند. بنابراین باید عمل جراحی را انجام دهید. باید برش داده شود تا به لوله‌های سوخت دسترسی پیدا کنیم. این کار امکان ساخت ماهواره‌های را می‌کند، اما هزینه دارد. ناسا اعلام کرد که ماموریت OSAM-1 در مجموع حدود دو میلیارد دلارهزینه خواهد داشت.
شرکت اوربیت فاب هیچ برنامه‌ای برای رسیدگی به ناوگان ماهواره‌های موجود ندارد. در عوض، می‌خواهند آن‌هایی را که هنوز پرتاب نشده‌اند، می‌کنند و آنها را به یک درگاه استاندارد به نام RAFTI می‌رسانند، برای انتقال یک اتصال با چشم سریع‌تر که به‌طور سریع عملیات سوختگیری را آسان‌تر می‌کند و هزینه‌ها را کاهش می‌دهد.
فابر می‌گوید: کاری که ما به دنبال انجام آن هستیم، یک تغییر کم‌هزینه است. هنوز هیچ بندر تجاری تجاری برای سوختگیری ماهواره در مدار وجود ندارد. با وجود تمام آرزوهای بزرگی که در اقتصاد فضای پرجنب‌وجوش داریم، واقعاً چیزی است که روی آن کار می‌کند درب مخزن سوخت است. ما یک شرکت تولید درب مخزن سوخت هستیم.
شرکت اوربیت فاب که خود را با شعار «پمپ بنزین در فضا» تبلیغ می‌کند، روی سیستمی کار می‌کند که شامل درگاه سوخت، شاتل‌های سوخترسانی است که سوخت را به ماهواره‌های نیازمند می‌رساند و تانکرها یا پمپ بنزین‌های مداراتی است که شاتل‌ها می‌توانند از آن سوخت شوند. این شرکت قیمت ۲۰ میلیون دلاری را برای تحویل هیدرازین در مداری که رایج‌ترین پیشران ماهواره‌ای است، اعلام کرده است.
این شرکت در سال 2018 دو آزمایشی را به ایستگاه های بین المللی پرتاب کرد تا ارتباط ها، پمپ ها و لوله کشی را آزمایش کند. در سال ۲۰۲۱، Tanker-001 Tenzing را پرتاب کرد که یک مخزن سوخت بود که طراحی سخت افزاری فعلی را نشان می‌داد.
پرتاب بعدی این شرکت در سال ۲۰۲۴ برنامه ریزی شده است. فابر می‌گوید: ما در حال سوختن در مدار زمین ثابت برای ماموریتی هستیم که توسط آزمایشگاه تحقیقاتی نیروی هوایی هدایت می‌شود.
خدمات تخصصی اوربیت فاب شرکت استرواسکیل (Astroscale) است که یک شرکت خدمات ماهواره‌ای اولین ژاپنی است که اولین ماهواره برای سوختگیری را توسعه داده است. این ماهواره که LEXI نام دارد، مجهز به درگاه های RAFTI است و در سال ۲۰۲۶ پرتاب می شود.
یک اصلی
به گفته سیمون دامیکو (Simone D’Amico)، استادیار فضانوردی در دانشگاه استنفورد، که به اوربیت فاب وابسته نیست، خدماتی را در مدار یکی از کلیدهای تضمین توسعه ایمن و پایدار فضا ارائه می دهد.
او می‌پرسد: آیا می‌توانید زیرساخت‌های زمینی، جاده‌ها و شهرها را بدون وجود پمپ بنزین و تعمیرگاه‌های خودرو بسازید؟ آیا می‌توانید اتومبیل یا هواپیماهای یکبار مصرف را تصور کنید؟ توسعه زیرساخت های فضایی و گسترش دارایی های فضایی در حال حاضر به مرحله بحرانی می رسد که دیگر تغییر پارادایم پایدار نیست.
دامیکو می‌کند که زودتر وجود داشته باشد که چرا این اتفاق می‌افتد که این اتفاق نیفتد، از جمله اینکه تا همین الان با توجه به تعداد فضاهای محدود و این واقعیتی که فناوری‌ها در مدارک به اطلاعات اقتصادی مقرون به صرفه هستند، اضافه می‌شوند. این نیاز درک نشده بود.
در ابتدا، اوربیت فاب قصد دارد بازار خود را به عنوان یک سوخت برای شرکت‌هایی مانند استرواسک‌الرژی‌هایی که در حال حاضر برنامه‌ریزی برای بازرسی، تعمیر و ارتقای ماهواره‌های موجود در مدار یا جمع‌آوری‌کننده‌های فضایی هستند، پیدا کند. به گفته فابر، موفقیت در این بخش می‌تواند شرکت‌های بزرگ مخابراتی را که تعداد زیادی از ماهواره‌ها را اداره می‌کنند، متقاعد کند که کسب‌وکار خود را متحول کرده و سوختگیری کند و سرویس دهی را بپذیرد.
او افزود: زمانی که الگوی ارسال و تحویل سوخت در مدار مشخص شده است، گام بعدی شروع ساخت سوخت در آنجا است. او می‌گوید: در ۱۰ یا ۱۵ سال، ما می‌خواهیم پالایشگاه‌هایی را در مدار بسازیم و موادی که از زمین پرتاب می‌کنند، بیشتر از مواد شیمیایی کنند که مردم آنها را می‌خرند. ما می‌خواهیم تأمین‌کننده مواد شیمیایی صنعتی برای صنعت فضای تجاری در حال ظهور.
انتهای پیام