در پایان پایانی شب کریسمس امسال قرار است یک فرودگر قمری به سوی ماه پرتاب شود.
به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، فرودگر قمری «پرگرین»(Peregrine) به سریع ترین حالت رباتیک روی زمین شناخته شده است. اگر همه چیز طبق برنامه پیش برود، پرنده رباتیک در فضا به حرکت درمی‌آید و به سمت جزر و مد گرانشی ماه پرواز می‌کند. سپس فرودگر، مدار خود را به دقت پایین می‌آورد تا در نهایت به منطقه‌ای شامل جریان‌های گدازه ماه باستانی برسد. این منطقه «خلیج چسبندگی»(Bay of Stickiness) یا «سینوس ویسکوزیتات»(Sinus Viscositatis) نامیده می‌شود.
این مأموریت به چندین تاریخ‌ساز خواهد بود. این اولین ماموریت خواهد بود که ابتکار «خدمات باربری تجاری ماه» (CLPS) ناسا و به عنوان راهی برای بردن محموله ها به ماه آژانس توسط پرتاب می‌شود. بدون اینکه نیازی به ساختن همه فضاپیماهای لازم برای بردن محموله ها به آنجا وجود داشته باشد. در این مورد، شرکت «استروبیوتیک» (Astrobiotic) فرودگر پرگرین را ساخته و ناسا برای ذخیره سازی چند محموله هزینه می‌کند.
در مورد موشک، بحث دیگری وجود دارد. پرگرین در اولین پرواز «ولکان قنطورس» (Vulcan Centaur) متعلق به شرکت «ائتلاف پرتاب و راهاندازی» (United Launch Alliance) پرتاب خواهد شد. ولکان قنطورس که جانشین موشک‌های «اطلس 5» (Atlas V) و «دلتا 4» (Delta IV) این شرکت است، بدین منظور ساخته شده تا مقدار زیادی از وسایل را به فضا ببرد.
نمایندگان استروبیوتیک، ائتلاف پرتاب و راهاندازی و ناسا طی یک جلسه توجیهی در 29 نوامبر گردهم آمدند تا درباره این موضوع صحبت کنند که برخی از محموله های پرگرین چه باشند و همچنین ارائه دهندگانی که چگونه انتظار می رود همه چیز را تا روز از کریسمس آماده کنند. .
گروه ماموریت می‌گویند که پرتاب در حال حاضر برای روز ۲۴ دسامبر حدود ساعت ۱:۵۰ بامداد به مناطق شرقی برنامه‌ریزی می‌شود. اگر پرتاب در این روز انجام شود، انتظار می‌رود که در ۲۵ ژانویه سال آینده روی سطح ماه فرود بیاید.
«کریس کولبرت»(Chris Culbert) مدیر پروژه CLPS در «مرکز فضایی جانسون» ناسا گفت: ما چین و اخیرا هند را دیده‌ایم که با موفقیت روی ماه فرود آمد اما تا امروز، هیچ شرکتی با موفقیت روی ماه فرود نیامده است. فرود آمدن روی ماه، یک چالش فنی دله‌آور به ویژه برای موتورهای وسایل نقلیه رباتیک، سیستم‌های مسیریابی، رادیوها و بسیاری از سیستم‌های دیگر است که همگی باید با هم کار کنند تا بتوانند نرم‌افزار را تولید کنند.
پرتاب‌گر و فضاپیما که هنوز متصل هستند، پس از پرتاب مستقیما وارد مانوری به نام «ورود به مدار انتقال ماه» خواهند شد. این معناست که تقریباً به زمین نزدیک است اما در مسیری قرار دارند که اساساً با مدارک ماه تلاقی می‌کند. ظرف یک ساعت یا بیشتر پس از پرتاب، فضاپیما از پرتاب‌گر خود جدا می‌شود و گروه شروع به برقراری ارتباط با فرودگر و انجام دادن مانورهای کوچکی می‌کنند تا مطمئن شوند که درست به نظر می‌رسند.
«جان تورنتون» (John Thornton) سرور استروبیوتیک گفت: این در واقع اولین باری است که موتورهای خود را به عنوان یک سیستم روشن می‌کنیم. اما ما آنها را به صورت مستقیم روی زمین روشن کرده‌ام اما این اولین باری است که همه با هم در یک فضاپیما حضور دارند زیرا به راحتی نمی‌توان آنها را روی زمین آزمایش کرد. ما حداقل یک مورد و به عنوان بالقوه مقدار سه مورد از مانورهای اصلاح مسیر را انجام داد و این به دقت پرتاب است.
سپس حدود ۱۲ روز بعد، فضاپیما به مدار ماه خواهد رسید. تورنتون ادامه داد: ما به یک مدار متوسط می‌رویم و برای مدتی در آن مدار، منتظر همسو شدن شرایط نور محلی می‌مانیم. بیشتر زمان در نظر گرفته شده بین پرتاب و فرود در واقع برای آن است که روشنایی محلی درست باشد. بنابراین، ما اساساً تلاش می کنیم تا در یک زمان مشخص از صبح روی یک نقطه ویژه ماه فرود بیاییم.
زمانی که همه چیز خوب به نظر برسد، فضاپیما در محل فرود تعیین شده روی سطح ماه پایین می‌آید. فرودگر حدود ۱۰ روز پیش از غروب خورشید کار خواهد کرد. غروب خورشید به شب قمری منتهی می‌شود که شاهد محو شدن فرودگر هندی «چاندرایان-۳» (Chandrayaan-3) بود.
تورنتون گفت: شرایط ماه از دمای نسبتا گرم بین ۱۰۰ تا ۱۲۰ درجه سلسیوس به سردی نیتروژن مایع می‌رسد.
وی افزود: ماموریت در شب کریسمس انجام می شود و یک هدیه کریسمس است.
انتهای پیام