بالیک گفت: این فقط یک فرضیه است. برای توضیح دادن دگردیسی این پروانه باید بیشتر انجام شود.
«بروس بالیک» (Bruce Balick)، استاد بازنشسته «دانشگاه واشنگتن» (UW) نج گفت: سحابی پروانه دلیل به جرم، سرعت و پیچیدگی پرتابهای منتشر شده از مرکز خود که آن را بیش از 000 گرم از خورشید میداند، منتشر میکند. بسیار ناملایمی دارد. من سالهاست که تصاویر هابل را میکنم و هرگز چیزی شبیه به آنها ندیدهام نیست.
در نقاطی که دو بال به هم میرسند، ستارهای که زمانی قوی بود، اکنون به عنوان یک کوتوله سفید کوچک و فروپاشیده میسوزد. بالها، بقایای لایههای بیرونی آن ستاره هستند که هزاران سال پیش به اعماق فضا پرتاب شدند. در آن زمان، سوخت ستاره تمام شد و از بین رفت. به گفته ناسا، این بالها در حال حاضر بیش از سه سال نوری یا چندین هزار برابر بیشتر از منظومه شمسی گسترش یافتهاند.
پژوهشگران در مورد شکل پروانه گفتند: توضیح این موضوع با مدلهای کنونی تشکیل سحابی هنوز مشکل است. این احتمال وجود دارد که ستاره مرکزی سحابی با یک ستاره همراه پنهان شده یا کمتر از مقداری گاز را از یکی از آنها گرفته و میدانهای مغناطیسی پیچیدهای را ایجاد کرده است که بالهای سحابی را شکل دادهاند.
شرایطی که «سحابی پروانه» پشت سر گذاشته شده است، نمونه جالبی از اتفاقاتی هستند که خورشید قرار است با آنها روبهرو شود.
اخترشناسان برای بیش از یک قرن تلاش کردهاند تا بفهمند که چرا صحابی پروانه چنین شکلی حشرههای متمایزی را به خود گرفته است. در حالی که بیشتر سحابیهای دیگر با الگوهای دایرههای منظمتر در فضای گسترش مییابند. تصاویر تایملپس از این سحابی که در ۱۲ ژانویه در دویست و چهل و یکمین نشست «انجمن نجوم آمریکا» (AAS) در سیاتل ارائه شدند، سرنخهای تازهای را ارائه کردند.
انتهای پیام
به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، در اعماق صورت فلکی «کژدم» (عقرب)، یک پروانه کیهانی بالهای خود را باز کرده است. این پروانه کیهانی که «انجیسی ۶۳۰۲» (NGC 6302) نام دارد، پوسته بزرگی از گاز درخشان است که بیشتر به نام «سحابی پروانه» (Butterfly Nebula) میشود. این سحابی دو بال که در فاصله حدود 400 سال نوری از زمین قرار دارد، نمونه ای از دیدنی است که وقتی سوخت استارگانی مانند خورشید تمام می شود و از بین می رود، رخ می دهد.
گرانها با مقایسه دو تصویر «تلسکوپ فضایی هابل» (HST) از بالهای این پروانه که در سالهای 2009 و 2009 گرفته شدهاند، پژوهشهای عجیب و غریبی را کشف کردهاند که به رشد سحابی کمک میکنند. آنها شواهدی را مبنی بر وزیدن باد شدید از ستاره مرکزی سحابی شناسایی کردند که به نظر میرسد برای هزاران سال در الگوهای متقاطع و پرهرجومرج در حال انفجار بودهاند.
به پژوهشگران، این بادها که 2300 و 900 سال پیش از ستاره مرکزی فوران گفتند، ماده را با سرعتی که به غیرمعمول بالا بود و تا 800 کیلومتر در ثانیه میرسید، به لبههای سحابی هل دادند. در همین حال، مادهای که نزدیک به مرکز قرار دارد، تنها با یک دهم آن سرعت به سمت بیرون خزیده است و در نتیجه ساختارهای پیچیده و نامتقارنی در سراسر بالهای سحابی شکل گرفتهاند.