علاوه بر این، دریافتند که کمتر از سه سال فاصله بین پروازهای فضایی ممکن است زمان کافی را به بطنها ندهند تا پیش از پرواز فضایی، به بازیابی کامل وضعیت خود بپردازند. سیدلر گفت: این زمان به طور شگفت انگیزی طولانی است.
این پژوهش، در مجله «گزارش‌های علمی» به چاپ رسید.
وی افزود: با توجه به افزایش گردشگری فضایی در سال‌های اخیر، این یافته‌ها ممکن است مورد استقبال قرار گیرد زیرا می‌تواند سفرهای فضای کوتاه‌تر را تغییر دهد، تغییراتی در مغز ایجاد می‌شود. علاوه بر این، میزان بزرگ شدن بطن در فضا پس از کاهش شش ماهه ای که ممکن است خبر خوبی باشد، زیرا نشان می دهد که این روند به مرور زمان به افزایش خود ادامه نمی دهد. دانستن این موضوع برای ماموریت‌های طولانی‌تر آینده مانند سفر به مریخ مهم است.
هنوز مشخص نیست که عواقب بلندمدت این انبس بطن چه می‌تواند باشد. «ریچل سیدلر»(Rachael Seidler)، محقق سلامت فضایی در «دانشگاه فلوریدا»(UF) و پژوهشگر ارشد این پروژه گفت: این که چگونه این روند بر عملکرد و بلندمدت تاثیر می‌گذارد، یک بدون پاسخ پرسش است.
پایدارترین تغییرات مرتبط با پروازهای فضایی در مغزی که شناسایی می‌شود، نشان می‌دهد که حفره‌های مغز به نام «بطنها» می‌توانند تا ۲۵ درصد بزرگ شوند. بطنها با مایع مغزی-نخایی می‌شوند که به محافظت، تغذیه و دفع مواد از مغز کمک می‌کند. عدم وجود کشش گرانشی باعث می‌شود که مغز در جمجمه به سمت بالا حرکت کند و باعث انبساط بطنها شود.
این گروه پژوهشی دریافت کردند که ماموریت‌های فضایی طولانی‌تر، بیشتر به تورم می‌رسند که آن را در شش ماه اول در فضایی رخ داده است. سیدلر گفت: بزرگترین جهش زمانی اتفاق می‌افتد که دو هفته تا شش ماه به محل زندگی می‌رود. پس از دو هفته، تغییر اندازه گیری در حجم بطن ها وجود ندارد.
به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، پژوهش‌های پیشین نشان داده بودند که پرواز فضایی می‌تواند باعث تغییر در مغز انسان شود. توضیح دادن این تغییرات و تغییرات بالقوه آنها می توانند کلید موفقیت در ماموریت های آینده، مانند سفرهای چندساله برنامه ریزی شده به مریخ باشد.
این یافته‌ها برای برنامه‌ریزی ماموریت‌های فضای آینده ممکن است امکان پذیر باشد. با وجود این، از آنجایی که پیامدهای پزشکی این انبساط بطن نامشخص هستند، معلوم نیست که آیا این موضوع بر برنامه‌ریزی پروازها تأثیر می‌گذارد یا خیر. سیدلر ادامه داد: انتظار در این مدت ممکن است یک ضرورت نباشد.
یکی از معماها در مورد انبساط بطن این است که با توجه به عواملی مانند طول ماموریت‌ها، تعداد ماموریت‌های انجام شده پیشین یا زمان بین ماموریت‌ها، تفاوت دارد یا خیر. سیدلر و همکارانش برای کشف پاسخ این پرسش، مغز ۳۰ فضانورد را با استفاده از ام‌آرآی پیش و پس از پرواز فضایی اسکن کردند. آنها مغز هشتم فضانورد را پس از مأموریت‌های دو هفته، ۱۸ فضانورد پس از مأموریت‌های شش ماهه و چهار فضانورد پس از مأموریت‌های طولانی‌تر تا یک سال، مورد بررسی قرار دادند.
وی افزود: پژوهشگران در آینده، سلامتی بلندمدت فضانوردان را بررسی خواهند کرد؛ از جمله این که به آزمایش خدمه تا پنج سال پس از پرواز خواهند پرداخت. این کار، کمک بزرگی را به درک پیامدهای بالقوه می‌کند، اما انتظار می‌رود تا ۱۰ سال طول بکشد.
انتهای پیام