با ۸ غول جهان هستی آشنا شوید

به گزارش ایسنا، آیا می‌دانید چند زمین می‌توانید در کیهان جای بگیرید؟ به گفته ناسا، جهان قابل مشاهده تقریباً ۹۴ میلیون سال نوری قطر است. در حالی که قطر زمین فقط در حدود ۱.۳۵ در ۱۰ به توان منفی ۹ سال نوری معادل ۱۲۷۵۶ کیلومتر است. این یعنی تعداد زیادی زمین، حتی اگر تعداد زیادی از هم داشته باشند. تنها در ما ممکن است حدود 100 میلیون سیاره وجود داشته باشد.

همچنین به این نکته مهم توجه کنید که ما نمی‌توانیم کل جهان را ببینیم و شعاع جهان را ببینیم حدود ۴۶.۵ میلیارد سال نوری تخمین زده می‌شود. این بدون در نظر گرفتن این است که حتی ممکن است جهان قابل مشاهده برای ما بخشی از یک چند جهانی بزرگتر باشد، این هنوز نظری است و به طور قطعی ثابت نشده است.

• یک سال در بزرگترین سیاره شناخته شده در جهان قابل مشاهده با نزدیک به ۲۰۰۰ سال زمینی است.
• جرم بزرگترین سیاهچاله ۶۶ میلیارد برابر خورشید است.
• بزرگترین جرم در جهان به قدری بزرگ است که ۱۰ میلیون سال طول می‌کشد تا نور از آن عبور کند.

اندازه و وسعت واقعی جهان، موضوع همیشگی تحقیقات علمی است. با این حال، برای اینکه ایده‌ای از خاص بودن آن به شما بدهیم، برخی از بزرگترین اجرام را در فضا شناسایی کرده‌اند که در اینجا به ترتیب از کوچک‌ترین به بزرگ‌ترین فهرست‌بندی‌شده‌اند.

۸. بزرگترین سیاره: ROXs ۴۲Bb

مشتری که از نظر شعاع حدود ۱۱ برابر بزرگتر از زمین است، بزرگترین سیاره منظومه شمسی است. سیاره ROXs 42Bb بزرگترین سیاره است که در کیهان پیدا شده است و آن را جریمه می کند 9 برابر مشتری و شعاع آن 1.12 برابر شعاع مشتری است.

فاصله بین سیاره ROXs 42Bb و زمین تقریباً 440 سال نوری است و از آنجایی که خارج از منظومه شمسی ما قرار دارد، سیاره فراخورشیدی نامیده می‌شود.

تاین کوری، ستاره شناس و پژوهشگر دانشگاه تورنتو، سیاره ROXs ۴۲Bb را برای اولین بار در سال ۲۰۱۳ شناسایی کرد. این غول گازی مانند سیاره مشتری است.

همچنین از این تعجب می‌کنید اگر بدانید که در زمین و مشتری به ترتیب ۳۶۵ روز و ۱۲ سال طول می‌کشد تا به دور خورشید بچرخند، سیاره ROXs ۴۲Bb یک دور به دور ستاره خود را در سال ۱۹۶۸.۳ سال کامل می‌کند.

۷. بزرگترین ستاره: UY Scuti

بیش از یک میلیون زمین درون خورشید خودمان می‌گیرد، اما ستاره UY Scuti که بزرگترین ستاره در جهان ماست است، آنقدر بزرگ است که می‌تواند پنج ستاره با حجمی برابر با خورشید ما را در خود جای دهد.

گفتنی است که اگر ستاره UY Scuti به جای خورشید در مرکز منظومه شمسی ما بود، فتوسفر یا پوسته بیرونی آن از مدار مشتری نیز ‌گذر می‌کرد.

این ابرغول، ۹۵۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد و اولین بار در سال ۱۸۶۰ توسط گروهی از ستاره‌شناسان رصدخانه بُن در آلمان گزارش شد. در کمال تعجب، با گذشت ۱۶۰ سال از کشف آن، هنوز ستاره‌شناسان با ستاره بزرگتری از آن برخورد نکرده‌اند.

ستاره UY Scuti به عنوان یک ستاره درجه یک طبقه‌بندی می‌شود، زیرا هر ۷۴۰ روز نوساناتی در روشنایی خود دارد.

دانشمندان حدس می‌زنند که این ستاره در حال حاضر در مرحله‌ای است که سوخت هیدروژن موجود در هسته خود را می‌سازد و به یک ابرغول سرخ تبدیل شده است. این معنی احتمالاً در راه رسیدن به یک سرنوشت دراماتیک است، یعنی یک انفجار ابرنواختری است که پایان سفر ستاره‌ای آن را نشان خواهد داد.

با این حال، زمان دقیق انفجار UY Scuti مشخص نیست.

۶. بزرگترین منظومه خورشیدی

برترین‌ترین منظومه خورشیدی شناخته شده در جهان، از نظر مدارک، تنها از یک سیاره منفرد موسوم به ۲MASS J2126 تشکیل شده است که به دور ستاره‌ای به نام TYC ۹۴۸۶-۹۲۷-۱ می‌چرخد.

در کمال تعجب، هفت سال پیش ستاره‌شناسان حتی نمی‌دانند که آیا این سیاره و ستاره‌ی ارتباطی با هم دارند یا خیر و هر دو جرمی از اجرام آسمانی شناور آزاد در نظر گرفته می‌شوند، زیرا در فاصله یک تریلیون کیلومتری از این مکان در فضا قرار دارند.

با این در سال ۲۰۱۶ تیمی از پژوهشگران بین‌الحال، مدار بزرگ پنهان ۲MASS J2126 را شناسایی کردند و متوجه شدند که این سیاره در واقع به دور ستاره TYC ۹۴۸۶-۹۲۷-۱ می‌چرخد.

نایل دیکان یکی از محققان موسسه نجوم پلانک گفت: این بزرگ‌ترین منظومه ما را کشف کرده است. سیاره 2MASS J2126 آن‌قدر که ما در ابتدا فکر می‌کردیم، تنها نیست و در یک ارتباط بسیار دور است.

فاصله بین زمین و این منظومه خورشیدی منحصر به فرد، ۱۰۴ سال نوری است و مدار ۲MASS J۲۱۲۶ حدود ۱۴۰ برابر بیشتر از مدار پلوتون در منظومه شمسی است.

با توجه به مدار بسیار وسیع و فاصله قابل توجه 2MASS J2126 از ستاره خود، نزدیک به 900 هزار سال زمینی طول می‌کشد تا یک مدار کامل را کند. دیوانه کننده است، اینطور نیست؟

۵. بزرگترین کهکشان: IC ۱۱۰۱

کهکشان به مجموعه‌های منظومه‌های خورشیدی متعدد گفته می‌شود. گزارش‌ها نشان می‌دهد که جهان ما از حدود دویلیون(200 میلیارد) کهکشان تشکیل شده است.

این اجرام آسمانی عظیم درون خود دارای میلیاردها ستاره و سایر اجرام آسمانی هستند. به عنوان مثال تخمین زده می‌شود کهکشان راه شیری، کهکشانی که زمین و منظومه شمسی ما را در خود جای داده است، دارای صد میلیون ستاره و نزدیک به صد میلیون سیاهچاله باشد.

با این حال، از نظر تحلیل و اندازه نزدیک به IC ۱۱۰۱ هم که بزرگترین کهکشان جهان است، نیست. کهکشان IC 1101 حدود 50 برابر بزرگتر و 2000 بار سنگین تر از راه شیری است.

اخترشناسان بر این باورند که این مکان دارای صد تریلیون ستاره خیره کننده است که در وسعت شش میلیون سال نوری قرار دارند. در مقابل، کهکشان راه شیری تنها حدود صد هزار سال نوری قطر دارد.

برخی از تحقیقات IC معتقدند که ۱۰۰۱ ممکن است در نتیجه برخورد کنند و همجوشی بسیاری کهکشان‌ها در کشف راه شیری به وجود آمده باشند.

۴. بزرگترین سیاهچاله: TON ۶۱۸

سیاهچاله‌ها یکی از عظیم‌ترین موجودات در جهان هستند و به دلیل مکیدن همه چیز از جمله نور به درون خود مشهور هستند، اما آیا می‌توانید یک سیاهچاله را بزنید که چقدر می‌توانید بزرگ شوید؟

تخمین زده می‌شود که بزرگترین سیاهچاله در جهان معادل ۶۶ میلیارد برابر خورشید است. اما این همه ماجرا نیست.

این سیاهچاله کلان‌جرم یا ابرسیاهچاله، انرژی اختروش (یک جرم آسمانی بسیار درخشان) به نام TON ۶۱۸ را تامین می‌کند که درخشندگی آن برابر ۱۴ تریلیون خورشید است.

اختروش ۶۱۸ که در فاصله ۱۸.۲ میلیارد سال نوری از زمین قرار دارد، برای اولین بار در سال ۱۹۵۷ کشف شد و تا امروز، سیاه‌چاله‌ها با آن بزرگ‌ترین سیاه‌چاله‌های مرتبط هستند که شناسایی شده‌اند.

۳. بزرگترین مهد تولد ستارگان: سحابی رتیل

سحابی‌ها ابرهای غول پیکری از گاز و غبار در فضا هستند که در آنها استارگان جدید در اثر گرانش، تغییرات دما و فشار و همجوشی هسته‌ای شکل می‌گیرند. به گفته ناسا، سحابی رتیل(Tarantula Nebula) که «۳۰ دورادوس»(۳۰ Doradus) نیز نامیده می‌شود، بزرگترین و درخشان‌ترین سحابی شناخته شده است.

این منطقه ۱۸۰۰ سال نوری در فضای وسعت دارد و حدود ۱۷۰ هزار سال نوری از زمین فاصله دارد.

این سحابی اولین بار در اوایل دهه ۱۷۵۰ توسط یک ستاره‌شناس فرانسوی به نام نیکولا لوئیز دو لاکائل کشف شد. با این، تلسکوپهای آن زمان به اندازه کافی برای شناسایی حال ستارگان و دیگر ساختارهای درون این سحابی پیشرفته نبودند.

بیش از 200 سال بعد، زمانی که اخترشناسان تصاویر با وضوح بالاتری از آن ثبت کردند، آن را رقم زدند.

نزدیکترین سحابی به زمین مجموعه ابر Rho Ophiuchi است که تنها ۳۹۰ سال نوری از زمین فاصله دارد. همچنین در نزدیکی ما سحابی شکارچی قرار دارد که با نام مسیه ۴۲ یا M42 نیز می‌شود و در فاصله ۱۳۵۰ سال نوری از ما قرار دارد. ستاره‌شناسان معتقدند سحابی رتیل صد برابر بزرگتر از M42 است.

۲. بزرگترین خوشه کهکشانی: ال گوردو(El Gordo)

در سال ۲۰۱۲، رصدخانه پرتوی ایکس چاندرا متعلق به ناسا یک خوشه کهکشانی بسیار بزرگ به نام ACT-CLJ0102-4915 را شناسایی کرد. وقتی اختراع‌شناسان محاسباتی را برای تعیین جرم آن انجام دادند، نتایج، آنها را متحیر کرد.

جرم ACT-CLJ0102-4915 حدود ۳ کوادریلیون(۳ در ۱۰۱۵) برابر جرم خورشید تخمین زده می‌شود. این خوشه عظیم‌ترین خوشه کهکشانی است که تا به حال کشف شده و به آن لقب الگوردو به معنای «چاق» داده شده است.

ستاره‌شناسان معتقدند که این خوشه کهکشانی احتمالاً در نتیجه‌ی برخورد دو خوشه کهکشانی عظیم با فضایی با سرعتی در حدود میلیون‌ها کیلومتر در ساعت شکل گرفته است.

ال گوردو همچنین میزبان‌ترین کهکشانی است که تا به حال مشاهده شده است -کهکشان La Flaca- و دورترین ستاره غول من سرخفرد موسوم به Quyllur است.

۱. پادشاه بزرگان: دیوار بزرگ هرکول-کرونا بوریلیس

دیوار بزرگ هرکول-کرونا بوریلیس با طول بین ۶ تا ۱۸ سال نوری، بزرگترین جرم در جهان قابل مشاهده در نظر گرفته می‌شود که در واقع یک «رشته کهکشانی» شامل یک خوشه بزرگ از کهکشان‌هاست که توسط نیروی گرانش به هم مرتبط است.

این ساختار، بزرگترین و پرجرم‌ترین ساختار شناخته‌شده در گیتی است. اندازه این ابرخوشه کهکشانی به قدری وسیع است که از کل طول آن حدود ۱۰ میلیون نور سال می‌کشد.

این عظیم در سال ۲۰۱۳ در طول نقشه برداری از انفجارهای پرتو گاما(GRBs) که پرانرژی‌ترین شکل نور است، کشف شد. انفجارهای پرتو گاما صدها برابر درخشان‌تر از یک ابرنواختر معمولی می‌درخشند و با نقاط انتهایی ستارگان پرجرم مرتبط هستند.

ستاره‌شناسان ۲۸۳ انفجار پرتو گاما را قبل از تأیید وجود دیوار بزرگ هرکول-کرونا بوریلیس(HCB) مورد مطالعه قرار داد.

جالب‌تر اینکه این کیهانی عظیم است، ما را از جهان درک می‌کند و آن را به چالش می‌کشد. به عنوان مثال ممکن است میلیون‌ها کهکشان و میلیاردها سیاره در ابرخوشه HCB وجود داشته باشد که هنوز در انتظار کشف هستند.

همچنین ما هنوز به طور کامل فهمیده‌ایم که چگونه گرانش و نیروهای هسته‌ای، چنین موجودات عظیمی را شکل می‌دهند و آن‌ها را به دست نخورده در فضا نگاه می‌دارند.

انتهای پیام