یکی از وظایف پزشکی آنها کمک به کشف موارد پشتیبان‌های سندرم عصبی چشمی مرتبط با پرواز فضایی می‌گذرد، است. به گفته‌ها و گفته‌ها، این یک بیماری شناخته شده است که شامل تورم عصب بینایی، تغییر در شکل خود و همچنین ایجاد تاری دید می‌شود.
تحقیقات در حال انجام است
کار برای کشف اینکه چه چیزی باعث تغییرات چشمی می‌شود از پروازهای فضایی می‌شود ادامه دارد، اما تحقیقات بیشتر مورد نیاز است.
پرم سوبرامانی «Prem Subramanian»، استاد چشم‌پزشکی، مغز و اعصاب و جراحی مغز و اعصاب در مرکز چشم دانشگاه سو آنشوتز-راجرز(Sue Anschutz-Rodgers) این سندرم گام مهم بعدی است.
ناسا می‌گوید که نشانه‌های این عارضه در حدود ۷۰ درصد از فضایی است که به دور زمین می‌چرخند، ظاهر می‌شود اما آن چه آن را می‌سازد، می‌کند که در افراد مختلف متنوع است.
سوبرامانیان می‌گوید: ما باید چگونه از بروز مشکل را بیابیم، احتمالاً پیش از این که به طور کامل بفهمیم چه چیزی باعث بروز آن شده است.
به طور کلی، تحقیقات در مورد مشکلات بینایی در فضا از زمان پرواز فضانورد جان گلن در ماه فوریه ۱۹۶۲ آغاز شده است. گلن آمریکایی در این پرواز سه بار در مدار چرخید و با خواندن یک لوح چشم‌پزشکی، خود را به دقت زیر نظر گرفت تا ببیند آیا ممکن است تغییر کره‌ای چشم او را تغییر دهد یا خیر.
به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، پس از دهه‌ها جمع‌آوری داده‌ها در اینکه چگونه بینایی فضانوردان تحت تأثیر تأثیرات فضایی قرار می‌گیرند، مجموعه‌های تحقیقاتی از تغییرات ناشی از ریزگرانش را در چشم انسان شناسایی کرده‌اند که به عنوان «سندرم عصبی چشمی مرتبط با پرواز فضایی» به اختصار SANS شناخته می‌شود. این عارضه در پروازهای فضایی طولانی مدت به عنوان یک خطر برای سلامت انسان در نظر گرفته می شود.
لنز تماسی حاوی یک آنتن کوچک است برای تغییر دادن قسمت جلویی چشم با قرار گرفتن در معرض ریزگرانش را می‌کند. خدمه پولاریس داون آن را «مطالعه سایبورگ» می‌نامند.
انتهای پیام
منبع
مطالعه سایبورگ
تحقیقات اندرسون شامل یک لنز تماسی به نام «Triggerfish» است که توسط شرکت پزشکی «Sensimed» تولید شده و دارای یک فشارسنج برای اندازه‌گیری تغییر شکل قرنیه در طول زمان است.
علی اندرسون(Allie Anderson) محقق برجسته این عارضه در کالج مهندسی و علوم کاربردی در دانشگاه کلرادو، بولدر است. او با خدمه پولاریس داون کار کرده است تا از طریق نظارت مداوم بر فشار داخل چشم، فشار داخل کره چشم، به بررسی زمانبندی تغییرات ناشی از پرواز فضایی در چشم انسانها کمک کند.
اندرسون می‌گوید: با استفاده از هر دوی این دستگاه‌ها، ما می‌خواهیم بهتر از دوره زمانی نحوه سازگاری چشم در شرایط ریزگرانش داشته باشیم. فضانوردانی که طولانی مدت در فضا ماندند، شاهد تغییرات ساختاری در چشم‌های مانند صاف شدن چشم‌ها هستند که باعث تغییر در دید آنها می‌شود و همچنین تورم در عصب بینایی بودند. مشخص نبود که چرا این اتفاق می‌افتد.
مشارکت این تحقیقات در زمین
سال جاری، یک موشک فالکون ۹ شرکت فضایی اسپیس‌ایکس ماموریت پولاریس داون(Polaris Dawn) را که طی آن چهار سرنشین برای یک سفر خصوصی پنج روزه به مدار زمین می‌روند به فضا پرتاب خواهد کرد. آنها در طول مدت اقامت خود در یک کپسول کرو دراگون، تعداد زیادی را به بررسی تأثیرات ریزگرانش بر سلامتی انسان اختصاص می‌دهند.
سوبرامانیان افزود: بیماری‌های وجود دارد که باعث عصب بینایی و کاهش بینایی می‌شود. او گفت: بهتر است از نحوه درمان این بیماری درک کنید که ما را از اتفاقاتی که در اینجا روی زمین رخ می‌دهد می‌بخشد.
علاوه بر این، در تحقیقات اندرسون خدمه از دستگاه ساخته شده توسط شرکت «PlenOptika» استفاده می‌شود که نحوه تغییر شماره چشم فرد در حین پرواز فضایی را بررسی می‌کند.
تحقیقات بر روی تاثیر ریزگرانش بر بینایی فضانوردان شده‌اند و با افزایش طول سفرهای فضایی به دنبال یافتن راهی برای کاهش آن هستند زیرا هیچ‌کس نمی‌خواهد پس از بازگشت از یک سفر به مریخ بینایی‌اش را از دست بدهد.
سندرم عصبی چشمی مرتبط با پرواز فضایی با فقدان وزن گرانش بر بدن گره خورده است که باعث تغییر انرژی می‌شود که می‌تواند باعث کاهش فشار در مغز و چشم شود. تصور می‌شود که در این جسم تغییر کند، دلیل اصلی تغییرات ساختاری در چشم و مغز است. اما متوجه شد که دقیقاً و زمان ظهور این عارضه است و می‌توانم در برابر آن انجام دهم، مشوق تحقیقات ادامه دارد.