پروفسور «نیک تیمز» (Nick Timms)، از پژوهشگران این پروژه گفت: ما تصمیم گرفتیم به این سؤال پاسخ دهیم که آیا سیارک‌ها از این دست در برابر مقاومت هستند یا اینکه با کوچک‌ترین ضربه‌های تکه‌تکه می‌شوند. اکنون که ما دریافتیم آنها می‌توانند اغلب در کل تاریخ منظومه شمسی زنده بمانند، احتمالاً در کمربند سیارکی بیش از آنچه پیشتر تصور می‌شود بسیار هستند. بنابراین، احتمال بیشتری وجود دارد که اگر یک سیارک بزرگ به سمت زمین پرتاب شود، یک توده قلوه‌سنگ باشد.
تیمز افزود: اگر یک سیارک برای حرکت فشاری خیلی زود تشخیص داده شود، شاید بتوان با استفاده از روش تهاجمی‌تری از ضربه‌های یک انفجار هسته‌ای نزدیک برای ایجاد یک سیارک از مسیر بدون تخریب آن استفاده کرد.
ناسا سال گذشته با ماموریت «آزمایش تغییر مسیر دوگانه سیارک» یا «دارت»(DART) نشان داد که چگونه چنین سنگی می‌تواند با یک فضاپیما به آن برخورد کند، از مسیر برخورد با زمین منحرف می‌شود اگر یک ماهواره مستقیم در یک سیارک فرو رود. و مسیر آن را تغییر دهد، چه اتفاقی می‌افتد؟
این گروه پژوهشی از دو روش مکمل برای تجزیه و تحلیل و تحلیل سه ذره گرد و غبار به دست آمده از ایتوکاوا استفاده کرد که قطر آن حدود 330 متر است. روش اول، «پراش الکترونیکی پس‌پراکنده» (EBSD) است که می‌تواند اطلاعاتی را در مورد یک ماده سازنده داشته باشد و اینکه آیا در اثر ضربه حرکتی ایجاد می‌کند، ارائه می‌دهد. روش دوم، «تاریخ‌گذاری آرگون-آرگون» (آرگون-آرگون) است که برای تعیین تاریخ برخورد سیارک‌ها می‌شود.
تصویر کاوشگر هایابوسا از سیارک ایتوکاوا
روش ناسا برای ماموریت دارت در سال گذشته، به عنوان «برخورد جنبشی» می‌شناسد اما گزینه‌های بالقوه دیگری نیز وجود دارد.
دوام سیارک‌هایی مانند ایتوکاوا پیشتر ناشناخته بود و چنین ناآگاهی می‌توان ساخت راهبردهای دفاعی را در صورت پرتاب شدن به زمین به خطر بیندازد.
به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی میل، انحراف یک سنگ بزرگ فضایی شاید روزی تنها راه نجات سیاره ما از یک برخورد فاجعه‌بار باشد که به معنای پایان یافتن بشریت است.
یaفthehahaی eیnhahش nnشnahn memیdenehnd eیrخurd bزerگ کysharک کysharک shahnahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahah این بسیار طولانی‌تر از زمان بقای سیارک‌های یکپارچه به اندازه ایتوکاوا است که در کمربند سیارک‌ها قرار می‌گیرند و می‌شوند که آنها را تنها چند صد هزار سال داشته باشند.
این که ایتوکاوا برای مدت طولانی وجود داشته باشد، این ایده را می‌کند که اجرای فضایی می‌تواند از آن عبور کند و از زمان شکل‌گیری آن نیز این کار را انجام دهد. جوردن گفت: چنین زمان بقایی که به طور شگفت انگیزی طولانی است، برای سیارکی به اندازه ایتوکاوا به ماهیت ضربه‌گیر مواد توده‌های آن نسبت به آن می‌شود.
با وجود اینکه ایتوکاوا حدود دو میلیون کیلومتر از زمین فاصله دارد، هنوز رسما یک سیارک بالقوه خطرناک است که می‌تواند به آن آسیب برساند.
پژوهش جدید ادعای می‌کند که نابود کردن «ایتوکاوا»(Itokawa) که سیارکی به اندازه پل بندرگاه سیدنی است، به دلیل مقاوم بودن آن در برابر برخورد، بسیار مشکل است. ایتوکاوا از سنگ‌ها و صخره‌های سست تشکیل شده است که بر هم چسبیده‌اند. بنابراین بیشتر آن را فضای خالی تشکیل می دهد. به همین دلیل، این سیارک به جای یک تکه سنگ بزرگ و یکپارچه، به عنوان یک سیارک متشکل از توده قلوه‌سنگ شناخته می‌شود.
انتهای پیام
