این تحقیق جدید برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد کیلو‌نووا، به اختراع کمک می‌کند تا منشاء برخی از سنگین‌ترین عناصر در جهان را بهتر بشناسید.
اصطلاح گران‌نواختر در سال ۲۰۱۰ برای توصیف اوج درخشندگی به اندازه ۱۰۰۰ برابر یک نواختر ارائه شد. در اکتبر 2018، ستاره شناسان گزارش دادند که GRB 15101B (یک رویداد پرتوی گاما که در سال 2015 کشف شد) ممکن است قرین تاریخی GW177817 (یک رویداد موج گرانشی که در سال 2017 شناسایی شده است) است که با ادغام دو ستاره نوترونی مرتبط است. است. شباهت‌های بین این دو رویداد، از نظر اشعه گاما، انتشار نوری و اشعه ایکس و همچنین ماهیت کهکشان‌های مرتبط، قابل توجه در نظر گرفته می‌شوند و این شباهت قابل توجه است که نشان می‌دهد که هر رویدادی که می‌تواند اتفاق بیفتد، ممکن است هر دو نتیجه از ادغام ستاره‌های نوترونی باشد. هستند.
کلاریسا پاوائو، دانشجوی مقطع کارشناسی در دانشگاه Embry-Riddle در آریزونا این سامانه را در حین بررسی داده‌های ضبط شده توسط رصدخانه Cerro Tololo در شیلی پیدا کرد.
گران‌اختر(Kilonova) یا ابرنواختر یک پروسه R یا کیلونوردی رویداد ستاره‌شناسی گذرا است که در سامانه‌های دوتایی به رخ می‌دهد و در آن یک ستاره نوترونی با یک سیاه‌چاله یا یک ستاره نوترونی دیگر ممتزج می‌شود. در انفجار گران‌ها، پرتوهای کوتاه گاما و تابش‌های الکترومغناطیسی قوی هستند که باعث می‌شوند واپاشی هسته‌های سنگین فرآیند تولید می‌شوند، و مشاهده می‌کنند که به طور همسان‌گرد از روند کار ساطع می‌شوند.
ستاره شناسان اولین ستاره دوگانه را شناسایی کردند که یک اصطلاح پایانی ترقه‌ای را تجربه کردند و در نهایت به سمت رقم زدن رویداد نادر دیگری به نام انفجار گران‌نواختری می‌روند.
این فقط یک سامانه دوگانه ساده نیست
بنابراین بر اساس این مطالعه، این ستاره‌ای در حال حاضر انرژی کافی برای بیرون راندن همراه خود را از این سامانه نمی‌دانند و به همین دلیل است که دو ستاره ثابت مدارهای متمرکز و نزدیک به هم دارند.
چن می‌گوید: مدتی است که در شرایط شرایط دقیق مشخص می‌شود که در نهایت می‌تواند به یک کیلونوا نتیجه شود، گمانه‌زنی می‌کند. این نتایج جدید نشان می‌دهد که در برخی موارد کمتر، دو ستاره نوترونی خواهر و برادر، زمانی که یکی از آنها بدون انفجار ابرنواختر کلاسیک ایجاد می‌شوند، می‌توانند با هم ادغام شوند.
یک کیلونوا برای اولین بار در سال ۲۰۱۷ کشف شد، اما ستاره شناسان به لطف رصد نور و نور گرانشی، تنها پیام های این رویداد را ثبت کردند. اکنون در این تحقیقات جدید، این اولین باری است که یک سامانه ستاره‌ای دوتایی را شناسایی کرده‌اند که می‌دانند به کیلویی‌نووا ختم می‌شود.
اما به نظر نمی‌رسید که در این سامانه جذاب چنین اتفاقی افتاد. برای درک بهتر ممکن است در پایان عمر SGR ۰۷۵۵-۲۹۳۳ اتفاق بیفتد، هزاران مدل را بررسی کردند که منظومه‌های ستاره‌های دوگانه را شبیه آنچه که آنها مطالعه می‌کردند، توصیف کردند و فقط دو مورد را پیدا کردند که مطابقت دارند.
علاوه بر این، ستاره شناسان قبلاً فکر می‌کردند که تنها یک یا دو چنین سامانه‌ای در کهکشان‌های مارپیچی مانند کهکشان راه شیری خودمان وجود دارد. این تخمین را در این مطالعه جدید به ۱۰ افزایش داده و می‌توان سامانه‌ها را به آنها کمک کرد تا تاریخ، زندگی و مرگ‌های غیرعادی در چنین سامانه‌هایی را بهتر درک کنند.
انتهای پیام
ریچاردسون می‌گوید، چنین انفجارهایی به عنوان منبع زیادی از عناصر سنگین مانند پلاتین، زنون، اورانیوم و طلا شناخته می‌شوند که به جهان پرتاب می‌شوند.
ستاره دوگانه نیز یک سامانه ستاره‌ای است که در آن دو ستاره به دور مرکز سنگین سراسری مشترک میان خود می‌گردند. سامانه‌های دارای بیش از دو ستاره را سامانه‌های چند ستاره‌ای می‌نامند. به ستاره دیگر، ستاره ندیم یا ستاره همدم یا همراه نیز گفته می‌شود.
نوئل ریچاردسون، سرپرست این مطالعه می‌گوید: با این حال، در این پروسه، ستاره آن‌قدر از دست داده است که ابرنواختر پایان عمرش حتی انرژی کافی برای لگد زدن به مدار همراه خود را ندارد.
این ابرنواختر آرام تنها چند میلیون سال پیش رخ داده است و ستاره شناسان انتظار دارند که منظومه CPD-29 ۲۱۷۶ بیش از یک میلیون سال دیگر به همین شکل باقی بماند. مدل‌های آنها نشان می‌دهند که دقیقاً مانند ستاره نوترونی اولیه، ستاره خواهر آن نیز ابرنواختر آرامی را خواهد دید و در نهایت به یک ستاره نوترونی تبدیل می‌شود.
یک سامانه یا منظومه دوگانه (سیستم باینری) منظومه‌های متشکل از دو جرم آسمانی است که به اندازه‌های نزدیک هستند که برهمکنش گرانشی آنها باعث می‌شود که اطراف یک گرانیگاه مشترک بگردند. در تعریف دقیق‌تر، منظومه دوگانه‌ای این گرانیگاه باید از هر دو جرم خارج شود تا در قالب منظومه سیاره-قمر یا منظومه سیاره‌های دسته‌بندی شود.
در پژوهش‌های جدید، دانشمندان می‌گویند که این ستاره در اوایل زندگی خود را غیرعادی می‌سازد، به طوری که مواد لازم برای انفجاری در آن باقی بماند. در عوض، به یک ابرنواختر ضعیف ختم شده است که یک رویداد کیهانی نادر است که باقیمانده‌های بسیار متراکم به نام ستاره نوترونی را در پی خود به جای می‌گذارد.
رویداد گران‌نواختری که در سال ۲۰۱۷ مشاهده شد، به تنهایی ۱۰۰ برابر فلزات سنگین گرانبهایی است که در زمین موجود است را پدید آورد، بنابراین به نظر می‌رسد که یک ابرنواختر شکسته است در نهایت یک ضرر برای جهان نمی‌شود.
آندره نیکلاس چن، ستاره شناس مرکز تحقیقاتی NOIRLab بنیاد ملی علوم و از نویسندگان این مطالعه جدید در بیانیه‌ای گفت: این سامانه دوتایی قابل توجه است.
پژوهشگران پیش‌بینی می‌کنند که میلیون‌ها سال بعد از این دو نوترونی در یک رقص کیهانی به آرامی به سمت یک حرکت حرکت می‌کنند و در نهایت در یک انفجار گران‌نواختر با هم برخورد می‌کنند.
ستاره نوترونی و همراه نزدیک به آن ستاره‌ای است که پژوهشگران پیش‌بینی می‌کنند که روزی فروپاشیده و به یک ستاره نوترونی تبدیل شود، اولین نمونه واضح از یک سامانه ستاره‌ای را نشان می‌دهد که در نهایت باعث ایجاد یک گران‌نواختر یا کیلویی می‌شود که منجر به انفجار کیهانی می‌شود. است که طی آن دو ستاره نوترونی ادغام می‌شوند.
معمولاً وقتی یکی از ستارگان یک سامانه دوگانه از طریق هیدروژن خود می‌سوزد و به پایان مرحله توالی اصلی خود نزدیک می‌شود، شروع به انتقال جرم به ستاره همراه خود می‌کند و انفجاری پایانی، ستارگان همراه را از سامانه‌های خارج می‌کند و به مدارک بسیار بیضی شکل می‌دهد. می‌اندازد.
این تحقیق به تازگی در مجله نیچر(Nature) منتشر شده است.
این ستاره رصد شده، کلانجرم است و هر ۶۰ روز یک بار به دور ستاره نوترونی همراه خود می‌چرخد و CPD-۲۹ ۲۱۷۶ نام دارد. دانشمندانی که در جدیدترین تحقیقات شرکت‌ها، این ستاره خواهر و برادر را برای شکل‌گیری سامانه‌های ستاره‌های به عنوان چیزی که ممکن است در آینده، مورد مطالعه قرار گیرد.
ستاره‌های دوتایی گاهی می‌توانند بین جرم و جنایت تبادل کنند و یابند.
اکنون ستاره‌شناسان بقایایی یکی از این ترقه‌ها را در یک ستاره نوترونی موسوم به SGR ۰۷۵۵-۲۹۳ در فاصله ۱۱ هزار و ۴۰۰ سال نوری از زمین در صورت فلکی کَشتی‌دمُ(Puppis) جنوبی شناسایی کرده‌اند.
معمول‌ترین حالت‌های منظومه‌های دوگانه شامل ستاره‌های دوگانه و سیارک‌های دوگانه می‌شود، اما سیاره‌ها، سیاهچاله‌ها، ستاره‌های نوترونی، کوتوله‌های قهوه‌ای، سیاهچاله‌ها و کهکشان‌ها نیز می‌توانند منظومه‌های دوگانه ایجاد کنند.
این گروه سپس تاریخچه ستاره را ردیابی کردند و به این نتیجه رسیدند که در موارد بیشتری مانند هر ستاره کلانجرم دیگری که سوختش تمام می‌شود، رفتار کرد و در نهایت عمر خود شروع به انتقال جرم به همراه خود کرد و به یک ستاره کم‌جرم با هسته هلیومی تبدیل شده است.
اخترشناسان مدت‌ها گمان می‌کردند که فلزات سنگین در چنین رویدادهایی در محیط بین‌ستاره‌های معلق آزاد می‌شدند تا زمانی که به سیارک‌ها تبدیل شدند و این سیارک‌ها سپس زمین را به شکل بمباران کردند و فلزات گرانبهایی را که امروز می‌بینیم را به زمین هدیه دادند.
به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، معمولاً ستارگان کلانجرم معمولاً با انفجارهای تماشایی می‌میرند، اما تعداد انگشتان آنها مانند ترقه‌ها و فشفشه‌ها به عمر خود پایان می‌دهند.