مدل‌سازی نشان داد که وقتی اقیانوسی به پوسته بیرونی شارون وارد می‌کند، باعث می‌شود که به کل پوست نفوذ کند. با افزایش حجم اقیانوس، فشاری بر مایع وارد می‌آید و باعث می‌شود که از طریق شکستگی‌ها به سطح شارون فوران کند.
زمانی که فضاپیمای «نیو هورایزنز» (New Horizons) ناسا در سال 15 از منظومه پلوتو-شارون بازدید کرد، ویژگی‌های زمین‌شناسی یخی شارون برای شوکه‌کننده بود زیرا آنها پیشتر ۲۰ بودند که شارون، یک گوی یخی بی‌حرکت است. از آن زمان، یک گروه علمی به سرپرستی پژوهشگران «موسسه تحقیقات جنوب غربی» (SwRI) در حال بررسی داده‌های نیو هورایزنز هستند و سعی می‌کنند این ویژگی‌های زمین‌شناسی منجمد را کشف کنند.
«آلیسا رودن» (Alyssa Rhoden)، پژوهشگر موسسه تحقیقات جنوب غربی و متخصصان ژئوفیزیک قمرهای یخی، به ویژه قمرهایی است که میزبان اقیانوس‌های خود هستند. رودن در این پژوهش گفت: ترکیبی از تفاسیر زمین‌شناسی و مدل‌های نمای سطحی مداری-حرارتی را نشان می‌دهد که شارون احتمالاً یک فضای زیرحیانی است که در نهایت آسیب زده است. وقتی یک اقیانوس داخلی یخ می‌زند، منبسط می‌شود و تنش‌های زیادی را زیر پوسته یخی خود ایجاد می‌کند که به آب زیر فشار می‌آورد. ما گمان کردیم که همین موضوع، منشا ایجاد «ژرف‌دره‌ها» (Canyon) و جریان‌های یخفشان شارون بوده است.
این گروه پژوهشی به دنبال شرایطی بودند که به شکستگی‌ها امکان می‌دهند تا به طور کامل به پوسته یخی شارون نفوذ کنند و آب‌های سطحی و زیرسطحی را به هم پیوند دهند تا یخفشانهای ناشتا از دریا ایجاد شوند. این نتیجه نشان می‌دهد که نظریه‌های کنونی پیرامون قمر پلوتو ممکن است نادرست باشند، زیرا این نظریه‌ها نشان می‌دهند که پوسته‌های یخی شارون، بسیار ضخیم‌تر از آن هستند که توسط تنش‌های مرتبط با انجماد اقیانوس‌ها شکسته می‌شوند.
تصویری از قمر شارون با شکاف‌هایی در سطح آن ممکن است از فوران یک اقیانوس داخلی یخزده باشند.
این پژوهش، در مجله «ایکاروس» به چاپ رسید.
به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، آتشفشان یخی قمر بزرگ «کارون» یا «شارون»(Charon) سیارهوتو و بروز یک کمربند شکستگی روی سطح آن ممکن است پل از یک اقیانوس یخزده زیرسطحی باشد که از میان یک پوسته ی نازک فوران کرده است.
اگر مأموریت‌های بیشتر ویژگی‌های ویژه‌تری را در نیمکره قمر مشاهده کنید، این ایده را که فوران یخفشان شارون از یک دریای سرچشمه می‌گیرد، می‌توان تایید کرد. این ویژگی‌ها که با نیو هورایزنز مشاهده نمی‌شوند، از این حمایت ایده‌آل می‌شوند که در سطح انتظار و پوست آن نازکتر است.
رودن داد: یا ضخامت پوسته یخی شارون در زمان جریان‌ها، کمتر از ۱۰ کیلومتر و ادامه بیش از ۱۰۰ کیلومتر بود که نشان داده شده یا سطحی به عنوان بخشی از فرآیند فوران، در ارتباط مستقیم با اقیانوس نبود. اگر پوسته یخی شارون آن قدر نازک بود که به طور کامل شکافته شود، یخزدگی اقیانوس‌ها را به طور قابل توجهی بیشتر از آنچه در ژرف‌دره‌های شناسایی‌شده شارون دیده می‌شود، نشان می‌داد.
این ژرف‌دره‌ها در امتداد کمربند تکتونیکی برآمدگی‌های سراسر شارون قرار دارند و مناطق شمالی و جنوبی را از هم جدا می‌کنند. مدل‌سازی این گروه پژوهشی نشان می‌دهد که ژرف‌دره‌ها ممکن است از شکستگی‌هایی در پوسته یخی قمر شروع شود که به اقیانوس آن نمی‌رسند. این معناست که پس از شکستگی‌های ناشی از سرمازدگی و زمانی که پوسته قمر شارون ضخیم شود، شکل گرفته است.
انتهای پیام