دانشمندان به ادعای مردی که می‌گوید یک شهاب‌سنگ به اندازه یک توپ بسکتبال در خانه‌اش سقوط کرده است، شک دارند و می‌گویند شهاب‌سنگ احتمالاً کیلومترها دورتر از خانه این مرد سقوط کرده است یا در حالی که واقعاً به طور کامل سوخته است.
به گزارش ایسنا و به نقل از آی‌ای، یک خانه که در شهر نوادا در ایالت کالیفرنیا آمریکا قرار دارد، زمانی معروف شد که صاحب آن ادعا کرد که یک شهاب شعله‌ور به سنگ یک توپ بسکتبال آن را زده است.
گفته شد که این خانه بر اثر این اتفاق واقعاً منفجر شده و کاملاً ویران شده است. این ادعا به نظر می‌رسید، زیرا از مردم منطقه می‌افتد، این شهاب‌سنگ را از آسمان ثبت کرده بود و صاحب این خانه به نام داستین پروسیتا بود.
تصاویر و فیلم‌هایی از یک نور زرد روشن که در آسمان این منطقه می‌درخشید، در اینترنت منتشر شد. همسایه‌های پروسیتا به آتش‌نشانانی که برای آتش‌نشانانی وجود دارد، می‌گویند که صدایی مانند رعد و برق شنیده می‌شود و تقریباً در همان زمان خانه پروسیتا آتش گرفته شده است.
پروسیتا چند ساعت پس از اینکه خانه‌اش در آتش سوخت در مصاحبه‌های با خبرنگاران محلی گفت: آنها احتمال می‌دهند این اتفاق یک در چهار تریلیون باشد.
اکنون اطلاعات در مورد آنچه در آن شب اتفاق افتاده است، کمی دارند.
محققانی که شهابسنگها را مطالعه کردند و ردیابی می‌کنند، ادعای شهاب‌سنگ‌هایی را که باعث انفجار در خانه‌ها می‌شوند را زیر سوال می‌برند.
پیتر جنیسکنز، ستاره شناس موسسه SETI در کالیفرنیا می‌گوید تا که یک شهاب‌سنگ به سطح زمین برسد، تقریباً چیزی از آن باقی نمی‌ماند. او اشاره می کند که به احتمال زیاد این یک قطعه سنگ سرکش از بارش شهابی ثوری جنوبی بوده است که به دلیل روشن کردن بزرگ‌ترین بخش‌های آسمان شب با گلوله‌های آتشین خود در ماه اکتبر مشهور است.
بارش شهابی ثوری بارش شهابی سالیانه‌ای است که بر اثر برخورد ذرات برجای مانده از “دنباله‌دار آنکه” (Encke’s Comet) با جو زمین پدید می‌آید. از آن جا که نقاط نورباران این شهابی را در صورت فلکی ثور قرار می دهد، اخترشناسان سال پیش آن را شهابی ثوری نامیدند که این نام تا به امروز باقی است.
یکی از بخش‌های کار جنیسکنز یافتن شهابسنگها است. او برای انجام این کار از رادار هواشناسی داپلر برای ردیابی آنها در هنگام فرود به استفاده از زمین می‌کند.
شهابسنگها با سرعت ۲۰ تا ۳۳ کیلومتر در زمین وارد می‌شوند. این مهم باعث می‌شود که این سنگ‌ها ذوب شوند و از هم جدا شوند.
جنیسکنز می‌گوید گاهی اوقات یک تکه بزرگتر می‌تواند به سطح زمین برسد یا در اقیانوس فرود آید و گاهی نیز به ماه برخورد می‌کند.
وی می‌افزاید: در این مورد احتمالاً اینطور نبوده است، چرا که از رادار داپلر جمع‌آوری می‌کند، مطمئن است.
رادار هواشناسی مجموعه شهاب‌سنگ‌هایی را که با زمین برخورد می‌کنند، می‌کند و آن را با تگرگ اشتباه می‌گیرند.
وقتی در مورد این حادثه و احتمال آن سؤال شد، جنیسکنز گفت: این مورد مشاهده نشد. بنابراین ما فکر نمی‌کنیم که مواد کافی برای ثبت توسط رادار و دریافت باقی مانده باشد.
وی در ادامه افزوده که بر اساس محاسبات گروهی، گلوله آتشین به اندازه توپ بسکت که شاهدان عینی را مشاهده می کنید، در فاصله 37 کیلومتری دورتر از خانه پروژه فرود آمده است.
جنیسکنز می‌گوید، شهابسنگها این توهم را ایجاد می‌کنند که نزدیک هستند، در حالی که واقعاً از شاهدان دور هستند.
در این مورد، گزارش هایی از ۱۲۰ شاهد عینی از شمال در فاصله حدود ۸۰۰ کیلومتری به دست آمده است و آنها یک شهاب سنگی را در منطقه خود دیده اند.
جنیسکنز افزود: در تحلیل نهایی، سقوط‌های فضایی باعث آتش سوزی زمینی نمی‌شود. بله، آنها را گلوله‌های آتشین می‌نامند، زیرا آسمان را روشن می‌کنند، اما هرگز شعله‌های آتش از خود ساطع نمی‌کنند.
جنیسکنز در واقع تصور نمی‌کند که یک شهاب‌سنگ یک خانه را به آتش بکشد، زیرا به اندازه کافی داغ نیست و زمان زیادی برای خنک شدن در پایین اتمسفر است و وقتی شهابسنگها در نهایت به زمین برخورد می‌کنند، سرد فرود می‌آیند.
انتهای پیام