به نظر می‌رسد این نشانه، ستاره‌های غنی از فلزات را می‌توان برای میزبانی از سیارات می‌کند، زیرا مشخص می‌شود که نسبت به ستاره‌های ثروتمند دارای فلز هستند، اما یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که ممکن است در واقع وجود داشته باشد. دقیقاً برعکس باشد. ستارگان دارای فقر با دمایی مشابه دمای خورشید ما ممکن است نامزدهای بهتری برای یافتن حیات در سیارات فراخورشیدی در اطراف خود باشند.
یکی از مکان‌هایی که جستجوی حیات در سیارات دیگر بسیار مشکل است، این است که تعداد ستارگان، تنها در آنها بسیار زیاد است و تخمین زده می‌شود تا ۴۰۰ نفر از ستاره‌هایی که در سیارات وجود داشته باشند، و هرچه بیشتر نگاه می‌کنند، بیشتر متوجه می‌شویم که خیلی بیشتر است. از آن ستارگان دارای سیاره‌های فراشیدی هستند و نه فقط یک یا دو سیاره، بلکه بیشتر سیاره به دور هر یک از آنها می‌چرخد.
ممکن است تریلیون‌ها سیاره فراخورشیدی فقط در کهکشان ما برای بررسی وجود داشته باشد، و بنابراین یافتن نشانه‌هایی در ستارگان میزبان که در جایی که احتمال تشکیل حیات در سیاراتی است که به دور آن می‌چرخند، اشاره می‌کنند، برای فیلتر کردن این مخزن بسیار ضروری است.
این به این دلیل است که محیط اولیه با اشعه فرابنفش بالا توسط ستارگان فقیر از فلز می‌شود، به توسعه تولیدات موجود می‌شود که می‌تواند کمک‌کننده باشد. سپس این نور با تابش ستاره فرابنفش برای ایجاد ازُن برهمکنش می‌کند و یک سدد فرابنفش ایجاد می‌کند تا زندگی به شکلی پیچیده‌تر ایجاد شود.
در نتیجه‌گیری این مطالعه آمده است: بنابراین، اکنون متوجه می‌شویم که سطح سیاراتی که به دور ستاره‌های خنده از فلز می‌چرخد، در معرض تشعشعات فرابنفش شدید نسبت به سطح سیاراتی قرار دارد که به دور ستاره‌های فقیر از فلز می‌خندد. بنابراین، سیاره‌های واقع در مناطق قابل سکونتِ ستارگانِ دارای فلز کم، بهترین هدف برای جستجوی حیات پیچیده در خشکی هستند.
تابش و تشعشعی که از ستارگان ساطع می‌شود، برای شکل‌گیری حیات ضروری است، چرا که باید گرما و انرژی لازم برای فتوسنتز در گیاهان و سایر فرآیندهای بیولوژیکی را ایجاد کنند. اما تشعشعات فرابنفش با شدت بسیار زیاد نیز می‌تواند آسیب ژنتیکی بزرگی ایجاد کند و زندگی را (حداقل آنطور که ما می‌دانیم) غیرممکن کند.
هنگامی که به ستارگانی فکر می‌کنیم که ممکن است در اطراف خود حیات داشته باشد، ستارگان غنی از فلز بیشتر مناسب به نظر می‌رسند، با توجه به خروجی اشعه فرابنفش بسیار کمتری نسبت به ستارگان فقیر از فلز دارند، اما به نظر می‌رسد یک مطالعه جدید این است. نظریه را تغییر می دهد.
در نجوم، فلزینگی به عناصری غیر از هیدروژن و هلیوم است که در یک ستاره یافت می‌شود، بنابراین فلزینگی بالاتر از این است که یک ستاره دارای مقادیر فراوانی از لیتیوم، سیلیکن، کربن، مواد معدنی و سایر عناصر درون خود است.
یک گروه بین‌المللی از محققان در یک مطالعه جدید که در مجله Nature Communications منتشر شده است، جو سیارات زمین‌مانی را که به دور ستارگان با نزدیک به می‌چرخند و درست‌کاری از فلز دارند، مدل‌سازی کردند تا ببینند فلزی (metallicity) یا فلزی بودن. یک ستاره چه تاثیری بر مقدار اُزن(O3) در جو سیاره‌های آن منظومه دارد.
همانطور که گفته شد، فلزینگی نیز نشانگر سن یک ستاره، هم از نظر عمر فعال آن (ستارگان مسن‌تر زمان بیشتر برای جمع‌آوری عناصر سنگین‌تر از هلیوم از طریق همجوشی داشته‌اند) و هم از نظر سن کلی آن در جهان هستی است. ستارگانی که خیلی دیرتر در کیهان شکل گرفته، عناصر سنگین‌تر از هلیوم در ابرهای مولکولی تشکیل می‌دهند، آنها نسبت به ستاره‌هایی هستند که در کیهان‌ها به شکل تاریخ شکل گرفته‌اند.
پژوهشگران می‌زایند: انتشار نسبتاً کم نور فرابنفش از غنی‌سازی از فلز و همچنین می‌ارافگان مانعی برای نقطه شروع حیات در سیاراتی با اتمسفر غیر ضروری است.
چیزی شبیه به فلزات یک ستاره و مشاهده اینکه چقدر نور فرابنفش تولید می‌کند، به اندازه کافی نشانگر آسانی برای شناسایی بسیار سریع یک ستاره در یک نگاه است. بنابراین، اگر این موارد با فلزات مورد بررسی قرار گیرد، ستاره‌های پایینی از انواع ستاره‌هایی هستند که اگر در دنیاهای دیگر به دنبال حیات باشند، باید بیشتر بررسی شوند.
به گزارش ایسنا و به نقل از آی‌ای، ستارگان غنی از فلز با پیرتر شدن کیهان رایج‌تر می‌شوند، اما یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که ممکن است در سیاره‌ها که زندگی آنها را حفظ کنند، بسیار آسیب‌پذیر هستند.
فلزینگی یک جسم می‌تواند نشان‌دهنده عمر آن هم باشد. بر اساس نظریه مهبانگ، در عالم آغازین تنها هیدروژن و مقدار ناچیزی هلیوم، لیتیوم و بریلیوم به خاطر هسته‌زایی مهبانگ وجود داشته است. از این رو ستاره‌هایی که فلزینگی پایینی دارند، در عالم آغازین شکل گرفته‌اند و بنابراین عمر می‌کنند.
کلید جستجوی حیات در سیارات دیگر؟
یک پژوهش جدید نشان می‌دهد ستارگانی که نور فرابنفش بیشتر تولید می‌کند، به احتمال زیاد سیاره‌های فراخورشیدی دارای حیات هستند.
با توجه به اینکه این یک اشتباه رویه است (زیرا ستارگان با فلزی بالا نور فرابنفش کمتری تولید می‌کند)، چرا این یافته مهم است، که بسیاری از ستاره‌شناسان به طور طبیعی به سمت ستاره‌هایی با فلزات بالا به عنوان مهمان نوازترین منظومه‌ها جذب می‌شوند و می‌شوند. احتمالاً بسیاری از پژوهشگران همان ابتدا خود را با این رقم فرضی می‌زنند.
انتهای پیام
در این مطالعه آمده است: به شکلی متناقض، در حالی که ستارگان با فلزات بالاتر است که بعداً در تاریخ کیهان ظاهر می‌شود، ش فرابنفش کمتری ساطع می‌تابند، تابشی ستاره‌ای آنها در اتمسفرهای سیاره‌ای بواسطه‌ای ایجاد می‌کنند که کمتری را می‌دهند که همین امر، نفوذ می‌کند. نور فرابنفش را افزایش می‌دهد و شرایطی را برای سیاراتی که به دور این استارگان می‌چرخند، می‌کند که برای زیست‌کردن آنها و ایجاد و نگهداری از حیات مناسبی باشد.