به زیجلسترا، نزدیکترین زمانی که زمین چنین رویدادی را دید، عصر «زمین گوی برفی» (زمین گلوله برفی) بوده است که حدود ۷۰۰ میلیون سال پیش بازمی‌گردد.
به گفته یکی از اعضای دانشگاهی، ۵۰ درصد احتمال دارد که هوش مصنوعی را از بین برد و این اتفاق ممکن است به همان روشی رخ دهد که انسان، حیوانات منقرض شده مانند «دودو»(Dodo) را از بین برد.
حتی اگر برای چند روز از سرمای جان سالم در ببریم، گیاهان و محصولات به دلیل استفاده از نور خورشید مورد نیاز برای فتوسنتز از بین می‌روند و مطمئناً ما از گرسنگی می‌میریم.
پژوهشی که در سال ۲۰۲۲ توسط «ژان مارک سالوتی»(Jean-Marc Salotti) پژوهشگر «دانشگاه بوردو»(University of Bordeaux) انجام شد، نشان داد یک سیارک ۶۰ مایلی در برخورد با زمین، به استثنای گونه‌های کوچک حیات موسوم به « اکستروموفیل‌ها»(Extremophiles) که می‌توانند در بالا، شرایط و تشعشع زنده بمانند، همه گونه‌های حیات را از بین خواهند برد.
حتی برخورد نزدیک با یک ستاره دیگر یا یک «گذر نزدیک»، بر مدار ما تأثیر خواهد گذاشت که به گفته بل، بسیار بد خواهد بود. وی افزود: گذر نزدیک، مدار را تغییر می‌دهد و ما را به خورشید نزدیک یا از آن دورتر می‌کند. سرنوشت ما دقیقاً به تغییر مدار ما بستگی دارد. بنابراین، ما یا از منظومه شمسی فرار می‌کنیم که در این صورت، به آرامی طی ماه‌ها یخ می‌زنیم یا توسط خورشید پخته می‌شویم. سرنوشت دوم با توجه به مداری که در آن قرار گرفته‌ایم، ممکن است بسیار سریع باشد یا ماه‌ها طول بکشد.
اگر دو کهکشان با هم برخورد کنند چه می‌شود؟
اگر زمین به آب بخورد، بخار آب در جو افزایش می‌یابد که به افزایش باران، رانش زمین و شکل‌گیری گل‌ولای می‌شود. به دلیل افزایش انرژی جنبشی ممکن است در زمین زلزله، طوفان و سونامی رخ دهد.
بل ادامه داد: ابهام قابل توجه در مورد زمان و مکان ادغام دو کهکشان وجود دارد. پیش‌بینی می‌شود که این حدود چند میلیون سال دیگر باشد. در هر حال، برخورد کهکشان‌ها فقط به دلیل افزایش و احتمال برخورد ستاره‌ها خطرناک است.
چنین سیارکی، زمین را به یک سیاره غیر مهمان‌نواز تبدیل می‌کند و به انقراض شکل‌های از جمله گونه‌های انسانی حیاتی می‌شود. هرچه سیارک بزرگتر باشد، به احتمال زیاد ما سریعتر خواهد بود.
رویدادهای اخیرا گفته‌اند که نزدیکترین سیاهچاله به زمین موسوم به «گایا بی‌اچ۱» (Gaia BH1)، حدود ۱۶۰۰ سال نوری از ما فاصله دارد و اندازه آن ۱۰ برابر خورشید است.
تخمین می‌زنند که خورشید ما حدود 4.5 میلیون سال است و تقریباً در نیمه راه عمر پیش‌بینی‌شده، 9 میلیارد یا 10 میلیون سال است.
زمانی که خورشید شروع به مردن کند، به شکل یک غول سرخ‌رنگ درمی‌آید و آن قدر بزرگ می‌شود که سیاره‌های عطارد، زهره و احتمالاً زمین را نیز در می‌گیرند. در چهار یا پنج میلیارد سال دیگر، انسان‌ها احتمالاً تعداد زیادی هستند که از بین رفتن و شاید این نابودی در اثر یک فاجعه اقلیمی یا برخورد سیارک رخ دهد. با وجود این، در صورتی که هنگام مرگ خورشید هنوز روی زمین باشد، آن فورا احساس می‌کنم و ما به یک مرگ سریع می‌شویم.
با ادغام دو کهکشان، به احتمال زیاد خورشید به منطقه ای که از کشان ما پرتاب خواهد شد اما زمین و بقیه منظومه شمسی در خطر نابودی قرار نخواهند داشت. یکی از خطرات بالقوه ادغام دو کهکشان، برخورد یا برخورد نزدیک با خورشید ما با یک ستاره دیگر است اما احتمال بسیار کمی وجود دارد که این اتفاق بیفتد.
شاید یکی از ترسناک ترین ویژگی های کیهان، سیاهچاله ها باشد. سیاه‌چاله‌ها، مناطقی از فضا-زمان هستند و در آنها تا اندازه‌ای هستند که حتی به نور هم اجازه خروج نمی‌دهد.
به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی‌میل، با توجه به همه هرج‌ومرج‌هایی که روی زمین در جریان است، باید فراموش کرد که ما از خطرهای وحشتناک زندگی می‌کنیم. گاهی اوقات بهتر است به چنین خطرهایی، از سنگ‌های فضایی که با سرعت هزاران مایل در ساعت پرواز می‌کنند تا سیاه‌چاله‌هایی را می‌گیرند که می‌توانند سیاره ما را در هم بریزند، فکر نکنیم.
اگر امروز غبار کوچک به زمین برخورد کند، مقدار زیادی غبار به اتمسفر پرتاب می‌شود که می‌توان جلوی نور خورشید را گرفت. این رویداد، ما را تا حد مرگ منجمد می‌کند که احتمالاً ناخوشایندتر خواهد بود.
زیجلسترا ادامه داد: خورشید به طور قابل توجهی قابل توجه است و خطر ناپدید شدن آن را تهدید نمی‌کند. در واقع خورشید به آرامی در حال روشن شدن است. این موضوع در مورد هر انسانی قابل درک نیست، اما اگر یک میلیارد سال به آن زمان بدهید، بسیار قابل توجه است.
«دیلی‌میل» در مصاحبه‌های با برخی از محققان پیش‌بینی‌های آنها را در مورد سرنوشت زمین و نحوه رفتن به این سیاره و ساکنان آن جویا می‌کنند.
سیاه‌چاله‌ها به عنوان منابع گرانشی عمل می‌کنند که گرد و غبار و گاز اطراف و همچنین سیارات و حتی سایر سیاه‌چاله‌ها را به سوی خود می‌کشند. آنها را به عنوان هیولا توصیف می‌کنند زیرا ستاره‌ها و هر چیزی که خیلی به آنها نزدیک شود، فرومی‌پاشد و نور نیز در آنها اسیر می‌شود. با توجه به ناتوانی نور در سیاه‌چاله‌ها، زمین نیز شانس کمی خواهد داشت.
پروفسور «خاویر کالمت»(Xavier Calmet)، استاد فیزیک «دانشگاه ساسکس»(University of Sussex) گفت: نیروی گرانشی یک سیاهچاله آن قدر قوی می‌شود که ما ممکن است «اثر اسپاگتی» (Spaghettification) را تجربه کنیم. بدن ما مانند رشته های اسپاگتی کشیده خواهد شد تا این که توسط نیروی گرانشی قوی درو شود.
اگر یک سیارک به زمین برخورد کند، چه اتفاقی می‌افتد؟
انتهای پیام
اگر جو زمین ناپدید شود، چه اتفاقی می‌افتد؟
برخورد یک سیارک بزرگ به زمین، علت معروف انقراض دایناسورها در حدود ۶۶ میلیون سال پیش است. در آن زمان، سنگ فضایی موسوم به «چیکشلوب»(Chicxulub) که قطر آن حدود شش مایل بود، به یک دریای کم‌عمق در «شبه‌جزیره یوکاتان»(Yucatán peninsula) در مکزیک امروزی برخورد کرد. این برخورد، حجم زیادی از گرد و غبار و دوده را منتشر می‌کند که باعث تغییر آب‌وهوایی در جهان می‌شود و ۷۵ درصد از همه گونه‌های جانوری و گیاهی را از بین برد.
دکتر «دیوید کلمنتز» (دیوید کلمنتز)، مدرس ارشد بخش «امپریال کالج لندن» (امپریال کالج فیزیک لندن) گفت: اگر در یک سیاهچاله بیفتیم، احتمالاً پایان سریعی داشت. اگر از بین برود اتمسفر شود، ممکن است به خفگی ما تبدیل شود یا اثر اسپاگتی پیش بیاید که در آن چند جزر و مدی همه چیز را می‌کشند و به رشته‌های بلند در می‌آورند. بدین ترتیب، شاید این تجربه برای مدت کوتاهی دردناک باشد.
اگر زمین در یک سیاهچاله سقوط کند، چه اتفاقی می‌افتد؟
محققان ناسا معتقدند که برای از بین بردن حیات روی زمین به طور کامل، یک سیارک به عرض ۶۰ مایل(۹۶ کیلومتر) نیاز خواهد داشت که ۱۰ برابر بزرگتر از سنگ چیکشلوب باشد.
پروفسور «آلبرت زیجلسترا»(Albert Zijlstra)، استاد اخترفیزیک «دانشگاه منچستر»(دانشگاه منچستر) گفت: فرض کنید خورشید تصمیم می‌گیرد جهان را ترک کند. ما خیلی سریع به دنبال آن نابود می‌شویم زیرا تا حد مرگ یخ می‌زنیم.
به گفته دکتر کلمنتز، احتمال بلعیده شدن زمین توسط یک سیاهچاله تقریبا صفر است. وی افزود: این واقعیت که ما هنوز روی زمین هستیم، نشان می دهد که چنین اتفاقی در کل تاریخ زمین رخ نداده است. بنابراین، احتمال آن کمتر از یک بار در هر 4.5 میلیون سال است و شاید هم بسیار کمتر باشد.
آیا چنین احتمالاتی به پیوستگی خواهند داشت؟
وی افزود: کل جهان در آن زمان یخ زده بود و دریا با ضخامت یک کیلومتریخ از قطبی به قطب دیگر پوشیده شده بود. این شرایط ۵۰ میلیون سال طول کشید. خیلی گونه‌ها از آن وضعیت جان سالم به در نبردند و با وجود این، چنین شرایطی در حالی که پیش آمد که خورشید به روشنی حالا بود.
پژوهشی که در سال ۲۰۲۱ در «Nature Geoscience» به چاپ رسید، نشان داد که جو غنی از مجله زمین حدود یک میلیارد سال آینده از بین رفتن اما این امر به زودی با گرم‌تر شدن خورشید اتفاق خواهد افتاد. سطح دی‌اکسید کربن موجود در جو به دلیل وجود گاز جاذب و تجزیه و تحلیل آن کاهش پیدا می‌کند و این امر در بین رفتن زندگی و کاهش یافتن تولید گیاه منجر خواهد شد.
اگر خورشید بمیرد، چه اتفاقی می‌افتد؟
بیشتر بخوانید:
در صورت ناپدید شدن جو ممکن است گنبدهایی را به محافظ تشعشع بسازیم که یک محیط تحت فشار و دارای مقادیر زیادی را می‌سازد.
اگر این جو چندلایه گران‌بها به نحوی ناپدید شود، بیشتر مهره‌داران از جمله انسان‌ها در چند دهه خفه می‌شوند. موجودات دریایی که به محلول در آب متکی هستند، ممکن است کمی بیشتر دوام بیاورند اما از سوی دیگر، دریاها نیز به دلیل تابش پرتوهای خورشید، به تبدیل می‌شوند.
کهکشان راه شیری در مسیر برخورد با کهکشان دیگری به نام «آندرومدا»(Andromeda) است که در حال حاضر حدود 2.5 میلیون سال نوری از ما فاصله دارد. این دو کهکشان دارای جاذبه گرانشی قوی هستند و در مدت زمان تقریبی چهار میلیارد سال بعد با هم ادغام می‌شوند و یک ابرکهکشان جدید را به وجود می‌آورند که ستاره‌شناسان از آن به عنوان «میلکدرومدا» (Milkdromeda) یاد می‌کنند.
پروفسور «اریک بل» (اریک بل)، استاد ستاره‌شناسی «دانشگاه میشی» (UMich) گفت: به احتمال زیاد در برخورد دو کهکشان، هیچ اتفاقی برای ما رخ نخواهد داد.
جو زمین به عنوان پتوی امنیت آن توصیف می‌شود زیرا حاوی این است که ما برای زنده ماندن نیاز داریم و هوا را می‌توان می‌کند. همچنین، این جو از ما در برابر تشعشعات مضر فرابنفش خورشیدی محافظت می‌کند و فشار لازم برای شکل‌گیری آب مایع را به وجود می‌آورد.
اگر خورشید ما با خورشید دیگری برخورد کند، چه اتفاقی می‌افتد؟
در مجموع به نظر می‌رسد که واقعی‌ترین خطرها برای بشریت، خطراتی مانند انتشار گازهای گلخانه‌ای و ساخت ربات‌های قاتل هستند که خودمان آنها را ایجاد می‌کنند.
اما اگر قرار باشد که انسان به دست این پدیده‌های نجومی وحشی از بین برود باشد، واقعا چه اتفاقی برای بدن او خواهد افتاد؟ دیلی‌میل با مصاحبه‌کنندگان تا بفهمد آیا احتمال می‌رود چنین خطرهایی در زمانی که هنوز بشریت وجود دارد، رخ دهد یا خیر.
دکتر «کلی فست» (Kelly Fast)، مدیر برنامه «رصد اجرام نزدیک به زمین» (NEOs) ناسا گفت: سیارک‌ها پیش از این به زمین برخورد کنند و این رویداد باز هم اتفاق بیفتد. یافتن زودهنگام سیارک‌ها، برای ارائه هشدارهای پیشرفته و تهدیدهای احتمالی ناشی از تأثیرات آتی آنها مهم است.
از سوی دیگر ممکن است پیش از هر یک از این پدیده‌ها اتفاق بیفتد، انسان با ایجاد هوش مصنوعی خطرناک یا انتشار گازهای گلخانه‌ای، مسئول مرگ خود باشد.