داده‌های «تلسکوپ فضای هابل»، دنباله‌های سنگ‌ها را می‌دهند که از مأموریت «دارت» ناسا به جا مانده‌اند.
برخورد موفقیت‌آمیز بود و دوره مداری دیمورفوس را در اطراف دیدیموس تغییر داد. این آزمایش دفاع سیاره‌ای بود که در فاصله ۱۱.۳ میلیون کیلومتری از زمین انجام شد و بیش از ۱۰۰۰ تن ماده را در پخش پخش کرد.
مشاهدات آتی ماموریت هرا می‌تواند کمک کند تا اندازه واقعی دهانه برخوردی به جا مانده از ماموریت دارت را مشخص کند.
فضاپیمای دارت با وزنی بالغ بر ۵۴۴، در ۲۶ سپتامبر ۲۰۲۲ با سرعت ۲۰۹۱ کیلومتر در ساعت به دیمورفوس برخورد کرد تا سرعت این سنگ فضایی را تغییر دهد.
سنگهای سطوحی و سایر نظریه‌های احتمالی
فضاپیمای ناسا خود را به سیارک “دیمورفوس” کوبید
هر دو سیارک را مطالعه می‌کند، به ارزیابی ویژگی‌های دیمورفوس می‌پردازد و دهانه برخوردی دارت را با هدف ایجاد یک راهبرد دفاعی مورد بررسی قرار می‌دهد.
این اولین باری بود که بشر برای تغییر مسیر حرکت یک تصمیم آسمانی و آزمایشی را نشان داد که چگونه می‌توان از این فناوری برای منحرف کردن سیارک‌هایی استفاده کرد که ممکن است در مسیر برخورد با زمین باشد. نه دیمورفوس و نه سیارک بزرگتر «دیدیموس» (Didymos) که به دور آن می‌چرخد، تهدیدی برای زمین به شماره‌روند نیست.
«دیوید جویت» (David Jewitt)، دانشمند سیاره‌شناسی و استاد برجسته «دانشگاه کالیفرنیا، لس‌آنجلس» (UCLA) گفت: این یک رصد تماشایی است و بسیار بهتر از آن چیزی است که انتظار داشتم. ابری متشکل از سنگ‌ها را می‌بینیم که جرم و انرژی را از هدف دور می‌کنند. تعداد، اندازه‌ها و شکل‌های سنگ‌ها با این ایده مطابقت دارد که در اثر ضربه به سطح دیمورفوس جدا می‌شود.
وی افزود: این برای اولین بار به ما می‌گوید که وقتی با یک سیارک برخورد می‌کنید، چه اتفاقی می‌افتد و موادی در بزرگ‌ترین اندازه‌ها بیرون می‌آیند. سنگ‌ها برخی از کم‌نورترین اجرام منظومه شمسی ما هستند که تا به حال از آنها تصویربرداری شده است.
جویت تخمین زد که دو درصد از سنگهای روی سطح پس از سقوط، در فضا رها شده است. سنگهای احتمالاً هم‌زمان با دنباله‌های سنگهای باقیمانده است که توسط هابل نیز ثبت شده است، به بیرون پرتاب شده‌اند. همچنین، ممکن است یک لرزه‌ای ناشی از برخورد، سنگ‌ها را بلند کرده باشد. جویت ادامه داد: این سنگ‌ها را می‌توان از دایره‌ای به عرض یک زمین فوتبال روی سطح دیمورفوس بیرون آورد.
جویت و همکارانش از هابل برای ردیابی تغییرات دیمورفوس در حین و پس از برخورد با آن استفاده کرده، اما یک ماموریت دیگر نگاه دقیق‌تری خواهد داشت.
بیشتر بخوانید:
ماموریت «آژانس فضایی اروپا»(ESA) موسوم به «هرا» (Hera) قرار است در سال ۲۰۲۴ پرتاب شود. انتظار می‌رود این فضاپیما به همراه دو کیوب در سال ۲۰۲۶ به سامانه سیارکی برسد.
پژوهشگران با توجه به آخرین عکس‌های از نزدیک‌شده‌شده‌های فضایی دارت پیش از برخورد، بر این باورند که سنگ‌ها از پیش روی سطح دیمورفوس وجود دارند. به گفته گروه رصدی هابل که دیمورفوس را زیر نظر دارد، احتمال اینکه قطعات سنگ‌ها خرد شده سیارک باشند، بسیار کمتر است.
به گزارش ایسنا و به نقل از سیان‌ان، «تلسکوپ فضایی هابل» انبوهی از سنگ‌ها را در اطراف سیارک «دیمورفوس»(Dimorphos) مشاهده کرده است که فضاپیمای«آزمایش تغییر جهت سیارک دوگانه» یا «دارت»(DART) ناسا در پاییز گذشته به آن برخورد کرد.
بررسی پیامدهای آزمایش دارت می‌تواند به آژانس‌های فضایی کمک کند تا بفهمد که آیا این فناوری می‌تواند روش مناسبی برای انحراف سیارک‌هایی باشد که ممکن است در آینده زمین را به خطر بیاندازد یا این که ممکن است خطرات بیشتری برای سیاره ما ایجاد کند.
انتهای پیام
برخی از این مواد شامل 37 سنگ هستند که قطر آنها بین 0.9 متر تا 6.7 متر است. گزارش گزارش هابل، این سنگ‌ها که احتمالاً پس از برخورد با سطح دیمورفوس جدا شده‌اند، با سرعت 0.8 کیلومتر در ساعت از سیارک دور می‌شوند. تخمین می‌زنند که این سنگ‌ها حدود 0.1 درصد از جرم دیمورفوس را تشکیل می‌دهند.
جویت: با رسیدن هرا، متشکل از سنگهای ابرها همچنان پراکنده خواهد شد. آنها مانند یک گروه زنبور هستند که به آرامی گسترش می‌یابند و در نهایت در تکمیل مدار این جفت دوتایی به دور خورشید پخش می‌شوند.
ماموریت های پیش رو