دانههای ریز مواد معدنی که کوچکتر از یک تار موی انسان هستند، سرنخهایی را در مورد ساختار سیاره زمین دارند.
استدلال کرکلند و گروهش این است که این دورههای پرانرژی را میتوان با ثبت رکورد تولید پوست حفظ کرد که در دانههای معدنی ریز پیگیری کرد. برخورد دنبالهدار، حجم بزرگی از سطح زمین را حفاری میکند و به ذوب میشود.
“به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، «برای دیدن یک دنیا در یک دانه شن»، که عبارت آغازین شعر «ویلیام بلیک» (William Blake) است، عبارتی است که موارد استفاده از آن را میگیرند و برخی از کارهای زمینشناسان را نیز به تصویر میکشد.
با گذشتن از سیارکهای میانستارهای از منظومه شمسی، برخی حتی تا آنجا پیش رفتهاند که میگویند این نشاندهنده انتقال حیات در سراسر کیهان است.
همان طور که منظومه شمسی به طور دورهای به سمت بازوی مارپیچی حرکت میکند، بین آن و ابر اورت، مواد را از خارج میکند و آنها را به منظومه شمسی داخلی نزدیکتر میسازد. برخی از این مواد حتی ممکن است به زمین برخورد کنند.
با در اختیار داشتن این اطلاعات یعنی سن و میتوانیم جدول زمانی تولید پوست را بسازیم. سپس، میتوانیم فرکانسهای اصلی آن را با استفاده از جادوگری ریاضی «تبدیل فوریه» (تبدیل فوریه) رمزگشایی کنیم. این روش اصولی رویدادها را رمزگشایی می کند؛ دقیقاً مانند موادی که برای درست کردن کیک در مخلوط کردن ریخته می شوند.
زمین، برخوردهای نسبتا مکری را با اجرام سنگی کمربند سیارکها تجربه میکنند که به طور متوسط با سرعت ۱۵ کیلومتر در زمین به آن میرسند اما دنبالهدارهایی هستند که از ابر اورت پرتاب میشوند، بسیار سریعتر و به طور متوسط با سرعت ۵۲ کیلومتر در زمین به زمین میرسند. .
تولید پوسته زمین
برخورد با ابر اورت
برخورد شهابسنگهای بزرگ، رویدادهای فاجعهباری هستند که میتوانند حیات را محو کنند. در هر حال، این تأثیرات ممکن است برای توسعه پوسته قرههای که ما در آن زندگی میکنیم، بسیار مهم هستند.
روند دیگری با ریتم مشابه وجود دارد. منظومه شمسی ما و چهار بازوی مارپیچی کهکشان راه شیری هر دو به دور سیاهچاله کلانجرم در مرکز کهکشان میچرخند اما با سرعتهای متفاوتی در حال حرکت هستند.
از طریق این فرآیندهای خنکسازی تبلور ماگما، دانههای معدنی رشد میکنند و میتوانند عناصری مانند اورانیوم را داشته باشند که در مرور زمان تجزیه و تحلیل میشوند، به دام بیاندازند و سن آنها را ثبت کنند. کریستالها میتوانند تنها این عناصر، عناصر دیگری را نیز به دام بیندازند که ترکیب ماگمای والدین آنها را ردیابی میکند. مانند این که بررسی یک نام خانوادگی ممکن است خانواده یک شخص را ردیابی کند.
جایگاه ما در کیهان
با توجه به اینکه زمین را بیش از ۸۰ برابر قمر خاکستری آن است، فقط نگاه کردن به ماه و سطح آن میتواند این موضوع را به ما یادآوری کند. پژوهش کرکلند و همکارانش، مشکل برخورد شهابسنگ را در تولید پوستههای قارهای روی زمین قرار داده است. این پژوهش میگوید که برخورد شهابسنگ، به تشکیل دانههای شناور کمک میکند که در جوانی روی بیرونیترین لایه سیاره ما شناور بودند.
نظریه نظریه “یان اورت”(Jan Oort) ستارهشناس فقید هلندی، در نقاط دوردست منظومه شمسی، ابری به نام “ابر اورت” (Oort cloud) متشکل از خردهسیاره یخی وجود دارد که به دور خورشید ما میچرخد.
پوسته قره های بیشتر در چرخه های طبیعی زمین حیاتی است. این پوسته با آب و در محل قرارگیری، محصولات جدید حاصل از هوازدگی را تشکیل میدهد و همچنین، حاوی فلزات و کربن بیولوژیکی است.
زمینشناسان معمولاً ترکیب دانههای معدنی را بررسی میکنند که کوچکتر از یک تار موی انسان است. سپس، فرآیندهای شیمیایی را که این دانهها نشان میدهند، برای بررسی سیاره زمین مورد بررسی قرار میدهند.
نتایج این پژوهش، یک ریتم تقریبی 200 میلیون ساله برای تولید پوست در زمین اولیه نشان می دهد.
انتهای پیام
این سنگ مذاب که با عناصر سبکی مانند سیلیکون، متری، سدیم و پتاسیم غنی شده است، به طور خودکار روی گوشتهاکمتر شناور میشود. راههای زیادی برای تولید پوستههای قارهای وجود دارد، اما این احتمال وجود دارد که برخورد کند، دانههای شناور پوست را در سیارههای اولیه ما تشکیل میدهند. ماگمای تولید شده از فرآیندهای زمینشناسی بعدی، به آن دانههای اولیه میچسبد.
در بزرگتر، اخترفیزیکدانان به دنبال درک جهان و جایگاه ما در آن هستند. آنها از قوانین فیزیک برای توسعه مدلهایی استفاده میکنند که مدار اجرام نجومی را توضیح میدهند.
این پژوهش، در مجله «زمین شناسی» به چاپ رسید.
اکنون، “کریس کرکلند”(Chris Kirkland)، استاد زمینشناسی “دانشگاه کورتین”(Curtin University) استرالیا و همکارانش، توجه خود را به موضوعات مختلف معطوف ساختهاند و دانههای ریز را به زمین در محیطی کهکشانی مرتبط کردهاند.
مجری عذاب یا عامل زندگی زمینی؟
کرکلند و یک گروه بینالمللی از پژوهشگران کنونی اصولی را در تولید این پوسته قرههای اولیه شناسایی کردهاند که سرعت آن به یک مکانیسم واقعاً بزرگ اشاره دارد.
بازوهای مارپیچی با سرعت ۲۱۰ کیلومتر در کیلومتر به دور خود میچرخند؛ در حالی که خورشید با سرعت ۲۴۰ کیلومتر در حال حرکت است. این معناست که منظومه شمسی ما در حال گشت و گذار در داخل و خارج از بازوهای کهکشان است. میتوان بازوهای مارپیچی را به عنوان مناطق متراکمی در نظر گرفت که سرعت عبور ستارگان را بسیار کم میکند.
ممکن است سطح سیاره را چیزی بدانیم که توسط فرآیندهای کاملاً درونی زمین شکل گرفته است اما سیاره ما بدون تأثیرات محیط کیهانی خود را احساس کرده است. این تأثیرات شامل تغییرات دورههای در مدار زمین، تغییرات خروجی خورشید، انفجار پرتو گاما و برخورد شهابسنگ هستند.
به نظر میرسد که یک ارتباط احتمالی بین زمان تولید پوسته روی زمین و مدت زمان لازم برای چرخش به دور بازوهای مارپیچی کهکشانی وجود دارد اما چرا؟
کاوش در جهان
بسیاری از سنگهای روی زمین، از ماگمای مذاب یا نیمهمذاب تشکیل میشوند. این ماگما یا مستقیما از گوشته یا از حرارت دیدن قطعات قدیمی از پوسته به دست میآید. ماگمای مایع با سرد شدن، در نهایت به سنگ جامد تبدیل می شود.