پس از راه‌اندازی غافلگیرکننده Xbox Cloud Gaming در متا کوئست 3 در روز پنجشنبه، بیشتر (بخوانید: بیش از حد) شب‌هایم را صرف امتحان کردن این سرویس کرده‌ام. و در حالی که از منظر فنی شمع را به تلویزیون و کنسول 4K سنتی‌تر من نگه نمی‌دارد، قابل حمل بودن آن را جبران می‌کند.
برای افراد ناآشنا، Xbox Cloud Gaming اساساً Netflix برای بازی های ویدیویی است. با هزینه ماهانه 16.99 دلار / 12.99 پوند / 18.95 دلار استرالیا، می توانید عناوین را از کاتالوگ عظیمی از محتوا به تلفن، رایانه شخصی، کنسول ایکس باکس و اکنون Meta Quest 3، Quest 2 و Quest Pro پخش کنید. البته مزیت این است که برای اجرای جدیدترین بازی‌ها به سخت‌افزار فوق‌العاده قدرتمندی نیاز ندارید – این بازی‌ها بر روی ماشین‌های پیشرفته صدها (شاید هزاران) مایل دورتر اجرا می‌شوند و فقط از دستگاهتان به عنوان صفحه نمایش و رله استفاده می‌کنند. برای ورودی های کنترلر شما
هنگام بازی در دنیای واقعی، به اندازه تلویزیون، صفحه نمایش تلفن یا مانیتور رایانه خود محدود می شوید. در VR، می‌توانید از اجرای این بازی‌ها بر روی یک صفحه‌نمایش مجازی غول‌پیکر لذت ببرید – که اندازه آن به‌ویژه هنگام استفاده از حالت واقعیت ترکیبی Quest 3 آشکار می‌شود. گزینه‌های صفحه‌نمایش بزرگ و فوق‌العاده بزرگ‌تر از هر تلویزیونی بود که قبلاً دیده‌ام – حتی نمایشگرهای مضحک که در نمایشگاه‌های تجاری فناوری نشان داده می‌شوند – و به من احساس می‌کرد که دارم در سینمای خصوصی خودم بازی می‌کنم.
نقطه مقابل این است که کیفیت گرافیک چیزی را به دلخواه می‌گذارد. Xbox Cloud Gaming ظاهراً می‌تواند گیم‌پلی 1080p (فول اچ‌دی) را با سرعت 60 فریم در ثانیه استریم کند – اما مطمئن هستم که کیفیتی که تجربه کردم اینقدر بالا نبود. این به احتمال زیاد به دلیل ترکیبی از مشخصات نمایشگر Quest 3، اتصال اینترنت من که توانایی های برنامه را کاهش می دهد، و صفحه مجازی غول پیکری است که عیوب بصری را در جایی برای پنهان کردن ایجاد نمی کند. در عوض آنها را منفجر کنید تا بیشتر از همیشه قابل توجه باشند.
سر در ابر
با این حال، وقتی در رختخواب دراز کشیدم و Quest 3 خود را پوشیدم و نمایشگر مجازی روی سقف بالای سرم با استفاده از واقعیت ترکیبی شناور بود، هنوز تا ساعات اولیه صبح در استارفیلد کاملا گم شده بودم. فقط زمانی متوقف شدم که هدست به من هشدار داد که شارژ آن کم است و متوجه شدم که ساعت از 2 بامداد گذشته است.
این قابلیت حمل – برای اینکه بتوانید در هر مکانی با اتصال به اینترنت به اندازه کافی قوی بازی کنید – دلیل موفقیت بازی های ابری در VR است. می توانید در رختخواب، در حین رفت و آمد، در کافی شاپ در حالی که منتظر دوستان خود هستید یا تقریباً در هر جایی که فکرش را بکنید بازی کنید. بله، می‌توانید عناوین Xbox را نیز روی گوشی خود پخش کنید، اما نمایشگر کوچک است و تجربه آن به اندازه صفحه مجازی که اطراف شما را می‌پیچد، فراگیر نمی‌کند.
برای این منظور، هدست واقعیت مجازی شروع به قرض گرفتن عناصر بسیاری از عینک‌های واقعیت افزوده است که من در سال گذشته آزمایش کرده‌ام – مانند Xreal Air 2 یا Rokid Max – و من از این بابت بسیار هیجان‌زده هستم. این مشخصات AR با استفاده از یک آداپتور USB-C به یک تلفن، لپ‌تاپ یا کنسول بازی سازگار متصل می‌شوند و به‌طور مجازی صفحه نمایش را در مقابل شما پخش می‌کنند.
مزیت واضح سخت افزار Quest این است که چیزی فراتر از یک پروژکتور پوشیدنی است – این یک کامپیوتر فضایی به تنهایی است که می تواند کارهای خارق العاده ای را بدون هیچ سخت افزار خارجی انجام دهد. علاوه بر این، در حالی که Quest 3 بر روی کاغذ گران‌تر است – حدود 100 دلار / 100 پوند / 150 دلار استرالیا بسته به عینک – هنگامی که نیاز به خرید چند افزونه نه چندان اختیاری را برای استفاده بیشتر از آن در نظر بگیرید. مشخصات AR، تفاوت هزینه ناچیز است (Quest 3 حتی ممکن است ارزان‌تر باشد). ناگفته نماند که از هدست واقعیت مجازی پول بیشتری به دست می آورید.
در حالی که بی‌سیم بودن کاملاً مزیت‌هایی دارد، اما پس از امتحان کردن بازی Xbox Cloud، اکنون بیشتر مشتاقم که سخت‌افزار VR متا از اتصالات سیمی به طیف وسیع‌تری از دستگاه‌ها پشتیبانی کند. من دوست دارم از Steam Deck، Nintendo Switch، PS5 و سایر گجت‌ها به شیوه‌ای فراگیر استفاده کنم بدون اینکه نیازی به توضیح مشخصات AR داشته باشم. امیدواریم در آینده ای نه چندان دور چنین ویژگی هایی به پلتفرم Quest اضافه شود.
مقداری کار لازم است
قبل از اینکه متا روی افزودن این قابلیت‌ها کار کند، می‌خواهم آن و مایکروسافت چند به‌روزرسانی برای برنامه Xbox Cloud Gaming انجام دهند. با توجه به اینکه این برنامه بیش از یک سال پیش در Meta Connect 2022 معرفی شد، من متعجبم که بسیار ابتدایی است و فاقد چند ویژگی است که به نظر بی‌معنی است.
اولین راه آسان برای قرار دادن صفحه نمایش است. از آنچه من می توانم بگویم، تنها کنترل های نمایش مجازی در برنامه گزینه های اندازه هستند. اگر می خواهید صفحه نمایش را به موقعیت دیگری ببرید – که برای بازی دراز کشیده ضروری است – ابتدا باید دکمه Oculus را فشار دهید تا نوار منوی سریع شما باز شود. سپس، هنگامی که نوار را برای حرکت دادن آن می گیرید، صفحه ایکس باکس با آن حرکت می کند.
این راه حل موثر است اما شهودی نیست. من کاملا تصادفی به آن برخورد کردم.
دومی یک شبیه ساز است، بنابراین گوشی های Quest می توانند به عنوان یک کنترلر Xbox عمل کنند. مسلماً، این ممکن است سخت باشد، زیرا کنترلرها تقریباً یکسان هستند، اما کنترلرهای Quest فاقد D-Pad و دکمه منوی سوم هستند. حتی اگر این کنترل‌کننده شبیه‌سازی‌شده فقط با مجموعه‌ای کوچک از عناوین سازگار باشد، به کاربران راهی عالی برای آزمایش Cloud Gaming قبل از سرمایه‌گذاری روی یک کنترلر Xbox بی‌سیم ارائه می‌دهد (آنها خیلی گران نیستند، اما ارزان هم نیستند. – آنها از اکثر بازی های واقعیت مجازی گران تر هستند).
در نهایت، اگر یک راه درون برنامه ای برای مشاهده پایداری اتصال شما وجود داشته باشد، ببینید چه وضوح و نرخ فریمی دریافت می کنید و انتخاب کنید که آیا می خواهید برای گرافیک یا عملکرد بهینه سازی کنید، مفید خواهد بود.
همه آنچه گفته شد، علیرغم کمبودهای آن، برنامه Xbox Cloud Gaming یک برنامه ضروری است – به ویژه برای کسانی که قبلا اشتراک Xbox Game Pass Ultimate و کنترلر سازگار دارند. در حالی که من هنوز زمان زیادی را صرف بازی در تلویزیون خود خواهم کرد، صادقانه می توانم ببینم که این برنامه واقعیت مجازی یکی از پر استفاده ترین برنامه های من در سال 2024 است. حتی ممکن است من را متقاعد کند که Quest 3 خود را همه جا با خودم ببرم تا بتوانم بازی کنم رفتن