وی کیان کرد که آزمایش‌های بررسی نظر پذیرنده پنلهای فتوولتائیک در حضور تشعشعات امیدوارکننده به می‌رسند. به گفته وی، پنلهای فتوولتائیک باید به اندازه کافی در برابر تشعشعات کیهانی مقاومتم کنند تا آنچه مورد نیاز است را برآورد کنند.
گوردون استدلال می‌کند که چون سطح ماه به طور طبیعی به عنوان عایق الکتریکی عمل می‌کند، خطوط انتقال نیازی به عایق بندی ندارند.
مقدار محدودی انرژی در مراحل اولیه استقرار انسان در ماه مورد نیاز خواهد بود و ناسا قبلاً شش شرکت را برای ارائه طرح‌هایی انتخاب می‌کنند که سه تای آنها را از انرژی خورشیدی و بقیه را از هسته‌ای استفاده می‌کنند.
در بیانیه مطبوعاتی چندی پیش ناسا آمده است: سیستم‌های شکافت هسته‌ای نسبتاً کوچک و سبک وزن در مقایسه با سایر سیستم‌های تولید قدرت، قابل اعتماد هستند و می‌توانند بدون توجه به مکان، در دسترس بودن نور خورشید و سایر شرایط محیطی، برق را به طور مداوم بمانند. تولیدکننده و نمایش چنین سیستم‌هایی در ماه راه را برای ماموریت‌های طولانی مدت در ماه و مریخ هموار می‌کند.
پنلهای خورشیدی؛ گزینه های قابل اعتماد و ایمان تر
با این حال، یک پروفسور آمریکایی ادعا می کند که گزینه بهتری در آستین دارد. او طرحی نظری برای تجهیز ماه به پنلهای خورشیدی ایجاد کرده است که می‌تواند به ایمن و کارآمدهای ساکنان آینده ماه را کند.
بر اساس محاسباتی که توسط پروفسور جفری گوردون از گروه انرژی خورشیدی و فیزیک محیطی دانشگاه بن گوریون انجام شده است، این طرح برای تولید مقدار یکسانی از انرژی به بهترین گزینه شکافت هسته‌ای به شش برابر کمتری نیاز دارد.
شکافت هسته‌ای یا فیژن (Nuclear Fission) فرآیندی است که در آن یک اتم سنگین مانند اورانیوم به دو نوع سبک‌تر تبدیل می‌شود. وقتی هستی با عدد اتمی زیاد می شود، بر پایه فرمول اینشتین، مقداری از جرم آن به انرژی تبدیل می شود. از این انرژی در تولید برق در نیروگاه هسته‌ای استفاده می‌شود.
انرژی می‌توان انرژی خورشیدی را جایگزین انرژی شکافت هسته‌ای برای تولید محصول در ماه باشد، چرا که برای تولید مقدار یکسانی از انرژی به شش برابر جرم کمتری نیاز دارد.
پیشنهاد گوردون
پروفسور گوردون استدلال می‌کند که با وجود تعداد کافی از پنلهای همیشه در معرض نور خورشید، طرح یک صد درصد به طور قابل‌توجهی امکان تولید تجهیزات برقرسانی را می‌سازد.
پیشنهاد گوردون مستلزم نصب حلقه‌های از صفحات خورشیدی در نزدیکی یکی از قطب‌های ماه، به عنوان مثال قطب شمال ماه است.
به گزارش ایسنا و به نقل از آی‌ای، ماموریت بدون سرنشین “آرتمیس ۱” ناسا به مدار ماه گامی کوچک به هدف نهایی فرستادن انسان به کره ماه و پس از آن مریخ و فراتر از آن بود.
معضل مرثیه های هسته ای
پروفسور گوردون می‌گوید در مورد خطرات احتمالی ساخت رآکتورهای هسته‌ای در ماه هیچ نظری وجود ندارد و می‌کند که سوخته‌ای به راحتی می‌تواند هزار سال دوام بیاورد، در حالی که توربین‌ها و ژنراتورها در چند دهه تخریب می‌شوند.
با این حال، هدف اصلی ناسا برای محافظت از افرادی است که در راه اندازی تولید و سایر کارها در ماه کار می کنند. این بزرگترین نگرانی است که بنا بر گفته گوردون، هنوز پاسخی برای آن وجود ندارد.
هدف دوم این است که بفهمیم چگونه می‌توان از منابع ماه برای گروه‌های پژوهشی تا دهه‌های بعد استفاده کرد.
پروفسور گوردون می‌گوید: در حال حاضر، تصور می‌شود که من این است که ناسا در حال حاضر برنامه‌ریزی استقرار رآکتورهای هسته‌ای در ماه برای درازمدت است و کسانی که از انرژی خورشیدی استفاده می‌کنند، سعی می‌کنند ناسا را از این روش متقاعدکننده یا کاری کنند. تا این دو فناوری را در کنار هم داشته باشید.
پروفسور گوردون در آن جلسه توضیح داد: من مفهومی را توسعه داده‌ام و همه چیزهای کمی را انجام داده‌ام.
وی اذعان کرد که رادیواکتیو وجود خواهد داشت و می‌افزاید که چگونه به منابع سؤالات هسته‌ای می‌رسد.
با این، یک مانع بزرگ برای ایجاد یک مستعمره در ماه، استخراج و معدنکاوی فلزات و مواد معدنی است که در ذخایر سنگی که سطح ماه را پوشاندند، وجود دارند.
به منظور اطمینان از این که نورمدت روز بیشتر نیاز به برق راه می‌کند، آنها باید بالاتر (یا در قطب جنوب، پایین‌تر) از عرض جغرافیایی ۸۸ قرار گیرند.
انتهای پیام
تأسیساتی که تولید می‌کنند، حدود ۱۰ کیلومتر به قطب نزدیکتر خواهند بود. این امر خطوط انتقال را تا حد معقولی کوتاه می‌دارد و در عین حال فاصله کافی برای حفظ می‌کند تا از پوشیده شدن پنلهای فتوولتائیک توسط غبار ماه در حین جلوگیری شود.
پس از انتشار ایده خود در مجله علمی انرژی‌های تجدیدپذیر (Renewable Energy) در اوایل سال جاری، از گوردون خواست تا در مرکز تحقیقاتی جان اچ گلن ناسا در کلیولند اوهایو سخنرانی کند.