اکتشاف در زیستگاه‌های فضایی با الهام از داستان «هانسل و گرتل»!

وی افزود: پس از استقرار، حسگرهای ما به طور خودکار یک شبکه غیر را جهت ایجاد می‌کنند.

فینک گفت: بزرگترین چالش جداسازی از قرار دادن مریخ‌نوردها در محیط زیرسطحی، در وهله اول بازیابی اطلاعات زمینی است که آنها در زیر ثبت می‌کنند و دوباره به سطح می‌آورند. مفهوم DDCN به گروهی از مریخ‌نوردها امکان می‌دهد که حتی در محیط‌های پیچیده زیرزمینی، بدون دست دادن تماس با مریخ‌نورد مادر خود حرکت کنند. مریخ‌نوردهایی که مجهز به سیستم تشخیص نور و محدوده یا لیدار هستند، حتی می‌توانند گذرگاه‌های غار را در هر سه بعد از ترسیم کنند.

فینک، پژوهشگر ارشد مقاله در جزئیات یک شبکه ارتباطی است که مریخ‌نوردها، کاوش‌های دریاچه و حتی وسایل نقلیه نقلیه‌ای را از طریق یک شبکه توپولوژیکی به هم مرتبط می‌کند و به ماشین‌ها امکان می‌دهد تا به عنوان یک گروه مستقل از انسان‌ها با یکدیگر کار کنند. .

مریخ‌نوردها با نظارت بر محیط خود و حفظ آگاهی از جایی که در آن قرار دارند، خود را با خود پیش می‌روند و از طریق یک ارتباط بی‌سیم به یکدیگر متصل می‌شوند و ارتباط را در طول مسیری که می‌توان انجام داد. زمانی که مریخ‌نورد احساس می‌کند در حال محو شدن است اما همچنان در محدوده قرار دارد، یک گره ارتباطی را صرف نظر از تلاشی که برای آن داشت، رها می‌کند.

در مکان‌هایی که به ربات‌های غوطه‌ور دارند، این سیستم می‌تواند شامل یک فرودگر باشد که به زمین متصل است. در اینجا گره‌های ارتباطی به عنوان تکرارکننده عمل می‌کنند و راه‌اندازی را در فواصل اصلاح می‌کنند تا از آن جلوگیری شود. فینکان گفت: نکته مهم این است که گره‌ها جمع‌آوری‌هایی مانند فشار، شوری، دما و سایر ترکیب‌های شیمیایی و مواد را دارند و می‌توانند داده‌ها را به کابل انتقال دهندگان انتقال دهند.

فینک گفت: اگر داستان را به خاطر داشته باشید، می‌دانید که چگونه خرده‌های نان را می‌اندازند تا مطمئن شوند که راه را پیدا خواهند کرد. خرده‌های نان در سناریوی ما، حسگرهای کوچکی هستند که روی مریخ‌نوردها قرار می‌گیرند. مریخ‌نوردها، حسگرها در حال عبور از غار یا سایر محیط‌های زیرسطحی به کار می‌گیرند.

در تمام این مدت، نیازی به ورودی از مریخ‌نورد مادر نیست. هر مریخ‌نورد به تنهایی این تصمیم را خواهد گرفت. فینک توضیح داد که این سیستم می‌تواند به یکی از دو روش مورد نظر کار کند. در یکی از روش‌ها، مریخ‌نورد مادر به عنوان یک گیرنده غیرفعال عمل می‌کند و داده‌های ارسال‌شده توسط مریخ‌نوردهایی که کاوش را انجام می‌دهند، جمع‌آوری می‌کنند. در روش دیگر، مریخ‌نورد مادر به عنوان رهبر ارکستر عمل می‌کند و حرکات مریخ‌نوردها را کنترل می‌کند.

به گفته فینک و همکارانش، این روش می‌تواند یکی از چالش‌های بزرگ فناوری فضای ناسا را ​​با کمک به غلبه بر روی محدودیت‌های فناوری کنونی برای عبور ایمن از محیط‌های دنباله‌دارها، سیارک‌ها، قمرها و اجرام سیاره‌ای کند. پژوهشگران با اشاره به داستان مشهور «هانسل و گرتل»(Hansel and Gretel)، مفهوم پیشنهادی خود را «DDCN» نامیدند.

این پژوهش، در مجله «پیشرفت در تحقیقات فضایی» به چاپ رسید.

گروه فینک با توسعه مریخ‌نوردها و ارتباطات فناوری، اکنون در حال کار روی ساخت یک مکانیسم واقعی هستند که مریخ‌نوردها توسط آن شبکه‌های ارتباطی مستقر هستند.