زمین و منظومه شمسی در حال حاضر از نظر انفجارهای بالقوه ابرنواختر در فضای امنی قرار دارند اما بسیاری از سیارات دیگر کهکشان راه شیری را دارند. این رویدادهای پرانرژی، مناطقی از کهکشان راه شیری را که به منطقه قابل سکونت کهکشانی معروف هستند، به طور قابل توجهی کوچک می‌شوند.
داده‌های به دست آمده از «صدخانه پرتو ایکس چاندرا» و چند تلسکوپ دیگر نشان می‌دهند که پرتو ایکس ناشی از برخورد یک ابرنواختر به گاز متراکم اطراف ستاره می‌تواند یک خطر جدی برای زمین و سیارات مشابه آن باشد.
از آنجایی که در مورد پرتو ایکس ناشی از ابرنواخترها هستند، پژوهشگران توصیه می‌کنند که مشاهده‌های بعدی در مورد ابرنواخترها در حال حاضر، تا ماه‌ها و سال‌ها پس از انفجار انجام شود.
به گزارش ایسنا و به نقل از ناسا، ستاره‌شناسان با استفاده از خانه‌های «رصد پرتو ایکس چاندرا» (CXO) و تلسکوپ‌های دیگر، نیرو را برای حیات در سیاراتی مانند زمین شناسایی کرده‌اند. این بحران، مرحله‌ای است که در آن پرتوهای ایکس شدید ناشی از ستارگان منفجر شده می‌تواند با فاصله بیش از صد سال نوری را تحت تأثیر قرار دهد. این نتیجه برای مطالعه سیارات فراخورشیدی و قابلیت سکونت آنها کاربرد دارد.
این پژوهش، در «The Astrophysical Journal» به چاپ رسید.
در میان چهار ابرنواختر موجود در مجموعه تصاویر، SN 2010jl بیشترین پرتو ایکس را تولید کرده است. پژوهشگران معتقدند که این ابرنواختر، دوز کشنده پرتو ایکس را برای سیارات مشابه زمین در فاصله کمتر از صد سال نوری ارسال کرده است.
شواهدی در مورد این ادعا وجود دارد. از جمله شناسایی یک نوع رادیواکتیو در مکان‌های گوناگون سراسر جهان که نشان می‌دهند ابرنواخترها در نزدیکی زمین بین دو تا هشت میلیون سال پیش ایجاد شده‌اند. پژوهشگران تخمین می‌زنند که این ابرنواخترها بین ۶۵ تا ۵۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارند.
اگر سال‌ها در معرض خطر قرار گرفتن ایکس کشنده از عوامل ابرنواختر و تأثیرش فرابنفش از ستاره میزبان یک سیاره مانند زمین باشد، ممکن است مقدار زیادی دیاکسید نیتروژن تولید شود که یک مه قهوه‌ای را در جو می‌کند. همچنین، روند «سبززدایی» توده‌های زمین ممکن است در پی آسیب به گیاهان رخ دهد.
تصویر یک سیاره مشابه زمین، پیش و پس از قرار گرفتن در معرض تابش
پژوهش‌هایی که این تهدید را گزارش داده، مشاهدات پرتو ایکس منتشر شده است که در ۳۱ ابرنواختر و پیام‌های آنها انجام شده است که توسط رصدخانه پرتو ایکس چاندرا، «رصدخانه فضایی نیل گرلز سوئیفت»(Neil Gehrels Swift Observatory)، «آرایه تلسکوپ بررسی‌سنجی هسته‌ای» انجام می‌شود. » یا «نیوستار» (NuSTAR) و مأموریت‌های «ایکسام‌ام-نیوتون» (XMM-Newton) شکار شده‌اند. این پژوهش می‌دهد که سیارات می‌توانند در معرض دوزهای کشنده قرار بگیرند که در فاصله 100 سال نوری قرار دارند. چهار ابرنواختر بررسی‌شده در این پژوهش، «SN ۱۹۷۹C»، «SN ۱۹۸۷A»، «SN ۲۰۱۰jl»، و «SN ۱۹۹۴I» نام‌هایی دارند که در تصاویر ترکیبی از آنها حاوی چاندرا نشان داده شده‌اند.
چهار ابرنواختر مورد بررسی
انتهای پیام
پیش از این، تحقیقات بیشتر در مورد انفجارهای ابرنواختر، روی خطر دو دوره زمانی بود.
- تابش شدید تولید شده توسط یک ابرنواختر در روزها و ماههای پس از انفجار
- ذرات پر انرژی که صدها تا هزاران سال پس از انفجار می‌رسند
این تازه کشف‌شده، با انفجار یک ابرنواختر به متراکم اطراف ستاره منفجر شده می‌شود. هر گاه که این اتفاق می‌افتد، می‌توان تعداد زیادی از پرتو ایکس را ایجاد کرد که ماه‌ها تا سال‌ها پس از انفجار، به سیاره‌های مشابه زمین می‌رسد. دهه‌ها قرار گرفتن در معرض این شرایط ممکن است به وقوع یک رویداد رویدادی در سیاره تبدیل شود.
اگر سیلابی از پرتوهای ایکس روی یک سیاره نزدیک بتابد، می‌توان شیمی جو سیاره را به شدت تغییر داد. برای سیاره‌های مانند زمین، این روند می‌تواند توجهی به لایه ازون را از بین ببرد. همچنین، این روند می‌تواند از بین رفتن به مواردی از موجودات، ویژه موجودات دریایی در پایه‌های غذایی منجر شود و یک رویداد را به همراه داشته باشد.