دکتر «سریهری پروماناتک»(Sreehari Perumanathk)، از محققان این پروژه گفت: ما بهتر از این موضوع بخواهیم که بدون استفاده از منبع تغذیه، چگونه سطح را می توان ضدعفونی کرد. این کار، دامنه اختصاصی را برای پژوهش‌های آینده و توسعه آزمایش‌های جدید برای سطوح خودتمیزکننده دارد.
این گروه پژوهشی، نحوه عملکرد مکانیزم خودتمیزشوندگی روی بال‌های زنجره را بررسی کردند. آنها با استفاده از شبیه سازی‌های رایانه‌های که توسط ابرایانه «آرچر۲»(ARCHER2) انجام شد، دریافت کردند که آلاینده‌ها را می‌توان به دو روش حذف کرد. این روش‌ها به جاذبه در بازی بین قطرات آب، آلاینده و مولکول‌های روی سطح بال‌های حشره هستند.
محققان می‌گویند که از روش‌های مشابه این مکانیسم‌ها می‌توان برای بهبود طراحی و عملکرد دستگاه‌های خودتمیزکننده از پوشش‌های روی پنل‌های خورشیدی، شیشه‌های جلوی خودرو و حسگرهای زیستی استفاده کرد.
انتهای پیام
منبع
به گزارش ایسنا و به نقل از نانومگزین، بسیاری از موجودات زنده، از جمله زنجره، گکو و گیاهانی مانند لاله مردابی، سطح مومیشکل و آبگریزی را ایجاد کرده اند که در نتیجه شبنم صبحگاهی، قطرات کاملا گردی را تشکیل می دهند. اکنون گروهی از پژوهشگران دانشکده مهندسی «دانشگاه ادینبرو» (University of Edinburgh)، مکانیسم‌های دقیقی را ساخته‌اند که این قطرات به واسطه آنها به هم می‌رسند، از بال‌های حشرات و سطوح گیاهان می‌پرند، روی آنها غلت می‌زنند و آلاینده‌های کوچک را با خود می‌برند. .
یک پژوهش جدید نشان می‌دهد که اطلاعات به دست آمده در مورد استفاده از حشرات از قطرات آب برای شستن آلاینده‌ها از بدن خود می‌تواند به بهبود عملکرد دستگاه‌های خودتمیزکننده کمک کنند.
این پژوهش، در مجله «نانو لترز» به چاپ رسید.
یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهند که وقتی نیروی قطره آب بیشتر از نیرویی است که آلاینده را به سطح می‌چسباند، آلاینده توسط قطره جذب می‌شود و سپس از روی بال‌های زنجره می‌غلتد یا می‌پرد. در موارد دیگر، بسیاری از بالابرها ناشی از ادغام تعداد زیادی از قطرات، آلاینده‌ها را به شکل یک قطره مسحورکننده از بال‌ها بیرون می‌اندازند.
دکتر «متیو بورگ» (متیو بورگ) از پژوهشگران این پروژه گفت: این پژوهش، اهداف حیاتی مورد نیاز را برای حذف تجهیزات پزشکی از سطوح نشان می‌دهد و روزنه‌های قدیمی را برای بهره‌برداری از مونتاژ دقیق تجهیزات الکترونیکی و حسگرهای زیستی آینده باز می‌کند.