منظور از کار بردن واژه سایبورگ، ترکیب شدن یک موجود زنده با یک عامل مصنوعی یا دیجیتالی است.
نتیجه نهایی چیزی شد که می‌توان آن را «سلول سایبورگ» نامید. این‌ها هنوز هم می‌توانند فعالیت‌های بیولوژیکی خود را از جمله متابولیسم، در اطراف حرکت کنند و انجام دهند، اما دیگر نمی‌توانند رشد کنند و رشد کنند.
محققان با دادن تجهیزات مصنوعی جدید به باکتری‌ها موفق به ایجاد سلول‌های نیمه زنده یا به اصطلاح «سایبورگ» می‌شوند و می‌توانند در جایی که باکتری‌های معمولی قادر به ادامه حیات، زنده بمانند باشند.
پژوهشگران در آزمایش‌های دیگر، این سلول‌های سایبورگ را بهینه‌سازی کردند تا به سلول‌های سرطانی رشد یافته در آزمایشگاه حمله کنند که در نهایت می‌توان در تشخیص بیماری و ارائه دارو و درمان استفاده کرد.
انتهای پیام
اکنون دانش در یک پیشرفت جدید، «سلول‌های سایبورگ» نیمه زنده‌ای ایجاد کرده‌اند که می‌توانند در محیط‌هایی که سلول‌های طبیعی نمی‌توانند زنده بمانند، به زندگی خود ادامه دهند.
این گروه قصد دارد به بررسی سلول‌های سایبورگ ادامه دهد تا راه‌هایی را برای کنترل بهتر، آزمایش‌های پلیمری دیگر و کاربردهای بالقوه برای آنها بیابد.
این پژوهش جدید در حوزه زیست شناسی مصنوعی قرار می‌گیرد که اساساً به معنای کارگیری اصول مهندسی برای سیستم‌ها و موجودات بیولوژیکی برای اعطای ابزارهای جدید به آنها است. این کار را می‌توان به چند روش مختلف انجام داد. به عنوان مثال سلول‌های زنده را می‌توان با مهندسی ژنتیکی برای تولید دارو، تجزیه پلاستیک یا حتی ذخیره‌شده‌های مهندسی کرد یا می‌توان ارگانیسم‌های طبیعی کاملاً را از نو طراحی کرد.
این پژوهش در مجله Advanced Science منتشر شده است.
چیمنگ تان، نویسنده ارشد این مطالعه گفت: سلول‌های سایت‌بورگ قابل برنامه‌ریزی هستند، تقسیم نمی‌شوند، فعالیت‌های سلولی را حفظ می‌کنند و غیربومی‌های غیربومی را به دست می‌آورند.
سلول‌های سایبورگ در آزمایش‌ها در شرایطی که معمولاً سلول‌های اصلاح‌شده را می‌کُشد، از جمله قرار گرفتن در معرض هیدروژن پراکسید، بیوتیک‌ها و سطح pH بالا، بسیار بهتر زنده ماندند.
به گزارش ایسنا و به نقل از نیو اطلس، از زمانی که انسان یاد گرفت چگونه از مخمر استفاده کند، دستکاری میکروب ها برای کار به نفع ما به یکی از اجزای اصلی تمدن بشری طی هزاران سال گذشته تبدیل شده است.
اما پژوهشگران دانشگاه UC Davis برای این مطالعه جدید، یک روش سوم را توسعه دادند که ترکیبی از دو روش اول است. باکتری‌های موجود و زنده را می‌سازند و بلوک‌های سازنده یک پلیمر مصنوعی را به آنها وارد می‌کنند. زمانی که این سلول‌ها در معرض اشعه فرابنفش قرار گرفتند، پلیمر شروع به اتصال به هیدروژل کرد و به آنها پوسته محکم‌تری داد.