شاید بیگانگان در قمرهای اورانوس پنهان شده باشند!

مطالعات با مطالعه ترکیب این اقیانوس‌ها می‌توانند در موادی بیاموزند که در سطوح یخی قمرها نیز پیدا شوند. به عنوان مثال، بررسی می شود که آیا مواد زیرزمینی در اثر فعالیت های زمین شناسی به سمت بالا رانده شده اند یا خیر.

وی افزود: مکانیسم‌هایی دارند که ما آنها را به طور کامل درک نمی‌کنیم. این مقاله بررسی می‌کند که آن‌ها چه چیزی می‌توانند باشند و چگونه به تعداد زیادی از اجرام منظومه شمسی مرتبط هستند که شاید از آب گرمای داخلی محدودی برخوردار باشند.

دانش‌آموز ناسا به جز میراندا می‌رسند که درونی‌ترین و پنجمین قمر بزرگ اورانوس است، چهار قمر دیگر ممکن است اقیانوسی را بین هسته و پوسته‌های یخی خود دارند. نشان دادن این توده‌های آبی می‌تواند آنقدر بزرگ باشد که عمق هر کدام به ده‌ها مایل برسد.

«جولی کاستیلو روگز»(Julie Castillo-Rogez)، از اعضای «آزمایشگاه پیش‌رانش جت»(JPL) ناسا پژوهشگر ارشد این پروژه گفت: وقتی صحبت از اجرام کوچک قمرها و سیارات کوتوله به میان می‌آید، می‌بینیم که به سیاره‌شناسی پیش‌تر شواهدی می‌پردازیم. را مبنی بر وجود اقیانوس‌ها در مکان‌هایی غیرمحتمل از جمله سیارات کوتوله «سرس» و پلوتون و همچنین قمر «میماس» (میماس) سیاره‌حل پیدا کرده‌اند.

این اولین پژوهشی است که نشان می‌دهد آرایش و ساختار داخلی قمرهای «آریل» (آریل)، «اومبریل» (آمبریل)، تیتانیا، اوبرون و «میراندا» (میراندا) چگونه کشف شده است.

این پژوهش، در «مجله تحقیقات ژئوفیزیک» به چاپ رسید.

کاوش در آنچه زیر و روی سطح این قمرها نهفته شده است، مهم است زیرا به کمک می‌کند تا برای ماموریت‌های آینده به اورانوس آماده شود. برای مثال، آنها باید بدانند که چه تجهیزات علمی برای اتصال به یک فضاپیما یا کاوشگرتر هستند تا کاوشگر مفید آموزنده‌ترین یافته‌ها را به دست بیاورد.

محققان ناسا اکنون امیدوارند که به توسعه مدل‌های منظومه اورانوس ادامه دهند تا برای ماموریت‌های احتمالی آینده به این جهان یخی دوردست و قمرهای آن آماده شوند.

آنها پس از تجزیه و تحلیل مجدد داده‌های مربوط به پروازهای نزدیک اورانوس کاوشگر «وویجر ۲» (Voyager ۲) در دهه ۱۹۸۰ و همچنین استفاده از مدل‌سازی رایانه‌های برای جست‌وجوی نشانه‌هایی از وجود آب در پنج قمر یخیاره، به کشف خود دست یافتند.

مدت‌ها بر این باور بودند که تیتانیا با توجه به اندازه آن، احتمال زیاد گرمای داخلی را به دلیل گرمای ناشی از واپاشی هسته‌ای حفظ می‌کند. به عنوان یک مقایسه می‌توان گفت که ۵۰ درصد گرمای منتشر شده توسط سیاره ما در اثر واپاشی هسته‌ای عناصری مانند اورانیوم توریم ایجاد می‌شود.

تحقیقات پس از اثبات این موضوع، نتیجه ای را که آریل، شهریور، تیتانیا و اوبرون انجام می دهند، ممکن است به اندازه کافی محافظت شود تا محیط گرمای داخلی مورد نیاز برای میزبانی یک اقیانوس را حفظ کنند. به گفته دانشمندان، این اقیانوس‌ها در تیتانیا و اوبرون ممکن است به اندازه‌های گرم باشند که از حیات فرازمینی احتمالی پشتیبانی کنند.

حداقل یکی از بزرگترین قمرهای اورانوس یعنی آریل دارای موادی است که می‌توان از آتشفشان‌های یخی اخیراً جاری‌شده وجود داشته باشد.

پشتیبان این نظریه، چیزی است که می‌تواند منبع گرمایی بالقوه در گوشته‌های قمر باشد. این منبع گرمایی، مایع داغ را انتشار می‌دهد و به کمک می‌کند تا محیطی گرم داشته باشید.

دانشمندان ناسا می‌گویند که قمرهای «تیتانیا» (تیتانیا) و «اوبرون» (Oberon) سیاره اورانوس ممکن است اقیانوس‌هایی داشته باشند که به اندازه کافی گرم باشند تا حیاتی را پشتیبانی کنند و این نشان می‌دهند که ما باید در شکار بیگانگان نزدیک زمین باشیم. قمرهای اورانوس را نیز بررسی کنیم.

به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی میل، دانشمندان فکر می‌کردند که اگر حیات فرازمینی در منظومه شمسی ما وجود داشته باشد، احتمالاً زیر سطح مریخ، در ابرهای زهره، اقیانوس‌های یخی مشتری و قمرهای زحل پنهان شده است اما یک پژوهش جدید، احتمال دیگری را نشان می‌دهد.

این مدل‌سازی علاوه بر ارائه بینشی در سطح متخلخل سیارات، بالاتر از کلریدها و آمونیاک را در زیر سطح آنها نشان داد. این موضوع بسیار مهم است زیرا آمونیاک ویژگی ضد یخزدگی دارد. در حالی که نمک از یخ زدن آب در قمرهای یخی نیز مانع می‌کند.

روگز گفت: ما باید مدل‌های موجود را برای فرضیه‌های متفاوت در مورد منشأ قمرها ارائه کنیم تا برنامه‌ریزی را برای رصدهای آینده هدایت کنیم.

یکی از دلایل دیگری که چنین تصوری دارد، این بود که گرمای حاصل از کشش گرانشی اوران فقط یک منبع کوچک گرما است.

در سیار دوست مشتری و زحل، یک پدیده گرانشی به نام «گرمایش جزر و مدی» به گرم شدن قابل توجه قمر آنها کمک می‌کند. این طناب کشی گرانشی بین قمرها و سیارات باعث می شود قمرهای طبیعی به اندازه کافی کشش پیدا کنند و به فشار بیاورند تا گرم شوند. تصور می‌شود که این امر می‌تواند به گرم شدن آب قمرها و ایجاد شرایطی برای کمک به زندگی کمک کند.

مدل‌های رایانه‌ای را با استفاده از داده‌های فضاپیماهای «گالیله» (Galileo)، «کاسینی» (Cassini)، «دان» (سپیده‌دم) و «نیوهورایزنز» (New Horizons) ساختند که هر کدام از آنها جهان‌های اقیانوسی را کشف کرده‌اند. این اطلاعات شامل جزئیاتی در مورد شیمی و زمین‌شناسی قمر «انسلادوس»(Enceladus) سیاره زحل، پلوتون و قمر آن موسوم به «شارون» (چارون) و سیاره کوتوله سرس بود. همه این اجرام یخی تقریبا به اندازه قمرهای اورانوس هستند.

ویژگی های سطحی اخیر میراندا نشان می دهد که ممکن است گرمای کافی برای داشتن یک اقیانوس به مدت معینی حفظ شده باشد. احتمالا برای مدت طولانی نبوده است. مدل‌سازی حرارتی نشان می‌دهد که این قمر خیلی سریع گرما را از دست می‌دهد و احتمالاً اکنون یخ زده است.

تصور می‌شود که سایر قمرهای اورانوس به منظور حفظ گرمای لازم برای جلوگیری از یخ زدن اقیانوس زیرزمینی، بسیار کوچک هستند اما پژوهش جدید ناسا این باور به چالش می‌کشد.

انتهای پیام