چن و همکارانشان سه تصویر از همگرایی گرانشی را از این ابرنواختر کردند. همگرایی گرانشی زمانی اتفاق می‌افتد که یک جرم بزرگ مانند یک خوشه کهکشانی، فضا-زمان را در اطراف خود خم و مانند یک عدسی در مقابل نور عمل کند. این واقعه اجرامی مانند کهکشان‌ها و ستارگان دورتر را بزرگ می‌کند. نمونه خوشایندی از آن را می‌توان در اولین تصویر علمی تلسکوپی فضای جیمز وب از SMACS کهکشانی 020 انجام داد که شامل نمونه‌های مشاهده شده از همگرایی گرانشی است.
جیمز وب تعداد بیشتری از ابرنواخترها را کشف خواهد کرد
تحقیقات با تجزیه و تحلیل و تحلیل روشنایی تصاویر مختلف متوجه شدند که این ابرنواختر به سرعت طی ۸ روز سرد شده است. آنها محاسبه کردند که این ستاره احتمالاً ۵۳۰ برابر خورشید است که با یک ابرغول سرخ مطابقت دارد.
نظریه نظریه نسبیت عام، جرم می‌تواند فضا-زمان را خمیده کند و در نتیجه یک میدان گرانشی بسازد که می‌توان نور را منحرف کند. این پدیده را اولین بار آرتور ادتون در سال ۱۹۱۹ در جریان یک خورشیدگرفتگی آزمود که در آن نور ستاره‌ای که از نزدیک خورشید می‌گذرد کمی خم شد و در نتیجه مکان ظاهری ستاره کمی جابه‌جا شد.
با همگرایی گرانشی می‌توانم اطلاعاتی درباره جرم میانی از جمله جرم آن به دست آورد. در تصاویر هابل سه عکس با همگرایی گرانشی، مراحل اولیه ابرنواختر را در مراحل مختلف نشان می‌دهند. اولین تصویر، ستاره‌ها را تنها شش ساعت پس از انفجار نشان می‌دهد.
دانش بر اساس محاسبات انتقال به بخش سرخ این ستارگان معتقدند این ابرنواختر معمولاً ۱۱.۵ میلیارد سال سن دارد. گفتنی است که انتقال به رنگ سرخی برای میزان انبساط جهان است.
این ابرنواختر به سرعت در حال پیشرفت در خوشه کهکشانی «آبل ۳۷۰» در حدود ۵ میلیون سال نوری از ما قرار دارد و در دسامبر ۲۰۱۰ توسط هابل شناسایی شده است. چنهای و همکارانش برای مشاهده گذرهای نوری ضعیف در داده‌های آرشیوی هابل اقدام کردند، اما با این صحنه مواجه شدند و از چیزی کاملاً تصادفی شدند.
مشاهده یک ابرنواختر در حال رخ دادن
مشاهدات بی‌درنگ ابرنواخترها معمولاً ناشناخته است. با این حال، گروهی از ستاره‌شناسان به جدیدترین تصاویر را کشف کردند که اولین انفجار یک ستاره را در حین جستجو از طریق داده‌های جمع‌آوری شده توسط تلسکوپی هابل نشان می‌دهد.
به گزارش ایسنا و به نقل از آی‌ایوقتی یک ستاره با سوختن خود می‌سوزد، در یک ابرنواختر فاجعه بار می‌شود که نور آن میلیون‌ها سال نوری در سراسر کیهان طنین‌انداز می‌کند، منفجر می‌شود.
وی افزود: مشاهده مراحل اولیه یک ابرنواختر به ما امکان می‌دهد تا مولد آن را شناسایی کرده و آن را اندازه‌گیری کنیم، زیرا درخشندگی و سرعت سرد شدن در مراحل اولیه یک ابرنواختر هر دو به اندازه قبل از انفجار ستاره تولید شده است. چنین مشاهداتی دریچه‌های را به روی ستاره‌شناسان باز می‌کند تا ستارگان پرجرم را در کیهان اولیه مطالعه کنند.
چن می‌گوید: در یک جهان با جابه‌جایی زیاد به سرخ‌پوشان، ستارگان نمی‌توانم با هیچ تلسکوپ موجودی تشخیص داد، زیرا بزرگنمایی شدید از همگرایی‌های گرانشی وجود داشته باشد.
تصاویر هابل یک ستاره تنها هشت ساعت پس از تبدیل شدن به یک ابرنواختر نشان می‌دهد و این مشاهدات تازه کشف شده، نور را بر روی برخی از اولین استارگان جهان می‌افکند.
پژوهشگران، این مجموعه چشمگیر را در تصاویر آرشیوی از هابل پیدا کردند و مشخص کردند که در چند ساعت پس از فروپاشی ستاره گرفته شده اند. یافته‌های خود را در مقاله‌های مجله Nature منتشر کرده‌اند.
ونلی چن (Wenlei Chen) پژوهشگر فوق دکتری در دانشگاه مینه‌سوتا و سرپرست این مطالعه گفت: ما انتظار داریم گذرهای بیشتری را شناسایی کنیم که توسط جستجوهای گذشته نادیده گرفته شده بودند، اما از تصاویر متعددی از یک ابرنواختر تازه شگفت‌زده شدیم. عکس‌های فوری از این ابرنواختر به سرعت در حال حاضر کاملا غیرمنتظره بود.
چن می‌گوید: تلس‌فضای جیمز وب ابزاری قدرتمند برای جستجوی ابرنواخترهای دوردست و منتقل‌شده به محیط سرخ بود، زیرا نمای ظاهری بهبود یافته‌ها و پوشش‌های گسترده‌ای در اطراف‌های نزدیک به فروسرخ و فروسرخ دارد.
وی به همراه گروهش برای رصد ابرنواخترهای دورتر با استفاده از تلسکوپ جیمز وب ناسا که در ماه اول عملیات علمی خود را منفجر کرد، یک ستاره را ثبت کرد، برنامه‌ریزی کرده‌اند.
چن توضیح می‌دهد که کشف ابرنورهای دوردست با فروپاشی هسته‌ای می‌تواند به ما کمک کند تا در مورد گرفتن ستاره‌ها و شکل‌های شکل‌کشان‌ها در کیهان اولیه بیاموزیم.
رصدهای ابرنواختری چن و همکارانش اساساً به آنها اجازه داد تا ستاره‌ای از کیهان را مطالعه کنند، زیرا آنها قادر به تجزیه و تحلیل ویژگی‌های ابرنواختر بودند و اطلاعات زیادی در مورد ستاره‌هایی که این رویداد انفجاری کیهانی را ایجاد کردند، بیاموزند.
همگرایی گرانشی روی می‌دهد که نور یک چشمه بسیار دور مانند یک اختروش در مسیر خود تا رصدگر، از کنار جرم دیگری مانند خوشه کهکشانی بگذرد و مسیر آن خمیده شود. جرم میانی، عدسی گرانشی نامیده می‌شود. این پدیده یکی از نظریه‌های پیش‌بینی‌های نسبیت عام اینشتین است.
انتهای پیام