«مارگارت میکسنر» (Margaret Meixner)، ستاره‌شناس «انجمن تحقیقات فضای دانشگاه‌ها» (US) و پژوهشگر ارشد این پروژه گفت: یک کهکشان در طول دوره ظهر کیهانی، مانند ابر ماژلانی کوچک یک انجیسی ۳۴۶ نیست، بلکه هزاران منطقه ستاره‌ساز مانند این منطقه هستند. داشته است. در هر حال، حتی اگر انجیسی ۳۴۶ اکنون تنها خوشه بزرگی باشد که ستاره‌هایی را در کهکشان خود می‌دهد، فرصتی عالی برای کاوش در شرایطی پیش می‌آید که در ظهر کیهانی وجود دارد.
به گزارش ایسنا و به نقل از ناسا، «انجیسی ۳۴۶» (NGC 346) که یکی از پویاترین مناطق ستاره‌زا در کهکشان‌های نزدیک به شماره می‌رود، همیشه از رمز و راز بوده اما اکنون با یافته‌های جدید «تلسکوپ فضای جیمز وب» (JWST) ناسا، کمتر مرموز است.
«گیدو دی مارکی»(Guido De Marchi)، پژوهشگر «آژانس فضایی اروپا»(ESA) و از پژوهشگران این پروژه گفت: ما در حال مشاهده اجزای سازنده هستند که نه تنها ستارگان، بلکه احتمالا سیارات را در بر دارد. از آنجایی که ابر ماژلانی کوچک، محیطی مشابه با کهکشان‌های ظهر کیهانی دارد، ممکن است که سیارات سنگی زودتر از آنچه ما فکر می‌کنیم در جهان شکل گرفته باشد.
وقتی ستاره‌ها شکل می‌گیرند، گاز و غبار را از ابر مولکولی در اطراف جمع می‌کنند. مواد در یک قرص برافزایشی جمع می‌شوند که پیش‌استاره مرکزی را تغذیه می‌کند. ستاره‌شناسان، گازی را در اطراف پیش‌ستاره‌های انجیسی ۳۴۶ کشف کرده‌اند اما مشاهدات جیمز وب، اولین باری را نشان می‌دهند که آنها غبار را در این قرص‌ها شناسایی کرده‌اند.
انتظار می‌رود که این داده‌ها، بینش را در موادی که روی پیش‌ستاره‌ها جمع می‌شوند و همچنین محیطی که پیش‌استاره را احاطه می‌کند، ارائه می‌دهد.
انجیسی ۳۴۶، در «ابر ماژلانی کوچک» (SMC) قرار دارد که یک کوتوله نزدیک به راه شیری است. ابر ماژلانی کوچک در مقایسه با راه شیری، میزان کمتری از عناصر را به نسبت سنگین‌تر از هیدروژن یا هلیوم دارند و ستاره‌شناسان آنها را فلز می‌کنند. از آنجایی که دانه‌های غبار موجود در فضای بیشتری از فلزات تشکیل شده‌اند، باید انتظار داشته باشند که مقدار کمی گرد و غبار وجود داشته باشد و تشخیص آن مشکل باشد اما جیمز وب خلاف این موضوع را نشان می‌دهد.
انتهای پیام