آنچه باید درباره فضاپیمای خصوصی «دریم چیسر» بدانیم

در آینده این امکان وجود دارد که دریم چیسر برای رفتن به ایستگاه فضایی خصوصی «اوربیتال ریف» (Orbital Reef) تحت سرپرستی شرکت «بلو اوریجین» (Blue Origin) استفاده می شود و سیرا اسپیس، یک زیستگاه قابل باد کردن برای آن فراهم می کند. . اوربیتال ریف، یکی از مجموعه‌های در حال انجام با بودجه ناسا است و به عنوان جانشین فضای بین‌المللی در نظر گرفته می‌شود که انتظار می‌رود در سال ۲۰۳۰ بازنشسته شود. اوربیتال ریف در مسیر طولانی برای دریافت مجوز، یک بررسی حیاتی را با ناسا گذرانده است.

ظرفیت بار: ۴۴۴۳ ظرفیت بدون احتساب وسیله نقلیه که ۴۵۳۶ ظرفیت دارای ۵ است.

به گفته ناسا، HL-۲۰ یک فضای شوروی به نام «BOR-4» ساخته شده است که یک هواپیمای جاسوسی آمریکا در اوایل دهه ۱۹۸۰ آن را مشاهده کرد. هواپیمای فضایی HL-۲۰ که هرگز در مدار قرار نگرفت، نوعی فضاپیما بود که بدنه آن «lift»(نیرویی که هواپیماها و فضاپیماها را در آسمان می‌کند) تولید می‌کند. ناسا به دنبال یک جایگزین ارزان و قابل اعتماد برای شاتل فضایی بود و طراحی HL-۲۰ به مدت ۱۵ سال دستخوش تغییر کرد.

شرکت های پیشین شرکت سیرا اسپیس شامل «اسپیس‌دو»(SpaceDev) و «سیرا نوادا کورپوریشن»(Sierra Nevada Corp)، مواد HL-۲۰ را در سال ۲۰۰۶ از ناسا تولید و طراحی کردند. تقریباً در همان زمان، ناسا در پی فاجعه سال ۲۰۰۳ شاتل «کلمبیا»(Columbia) که به منهدم شدن شاتل هنگام ورود مجدد و کشته شدن هفت فضانورد آغاز شد، بررسی یک جایگزین را برای شاتل فضای قدیمی آغاز کرد.

دریم چیسر شبیه به نسخه های شاتل فضایی و طرح های ناسا و شوروی است. طراحی دریم چیسر با توجه به طراحی فضاپیمای ناسا موسوم به «HL-۲۰» صورت گرفته است که به دهه ۱۹۸۰ بازمی‌گردد.

سیرا نوادا کورپوریشن در سال ۲۰۱۶، امتیاز قرارداد «CRS-2» را از ناسا دریافت کرد تا حداقل شش پرواز را به مقصد ایستگاهی بین‌المللی انجام دهد. اسپیس‌ایکس و Orbital ATK نیز قراردادهای CRS-2 را دریافت کردند. در آن زمان، ناسا اولین پروازها را در سال ۲۰۱۸ مد نظر داشت، اما همان طور که در برنامه‌های وسایل نقلیه در مراحل اولیه معمول است، تاریخ اولین پرواز در سال به تعویق افتاد.

سیرا نوادا کورپوریشن در سال ۲۰۱۵، از نسخه باری دریم چیسر رونمایی کرد. این شرکت، یک قرارداد پرمنفعت ناسا را ​​مبنی بر بردن محموله به ایستگاه فضایی بین‌المللی هدف قرار داده بود که پس از قراردادهای پیشین برای استفاده از کپسول دراگون اسپیس‌ایکس و فضاپیمای «سیگنوس»(Cygnus) شرکت «Orbital ATK» که در حال حاضر « نورثروپ گرومن»(Northrop Grumman) نامیده می‌شود، به دنبال وسایل نقلیه جدید بود.

سیرا نوادا کورپوریشن در ۲۶ سپتامبر ۲۰۱۴، اعتراضی را با ادعای «پرسش‌های جدی و ناسازگاری در انتخاب منبع» به «دیوان محاسبات آمریکا» (GAO) ارسال کرد. در حین بررسیات، کار کردن روی توسعه برنامه تجاری سرنشین دار به طور موقت انجام می شود. دیوان محاسبات آمریکا در ژانویه ۲۰۱۵، هیچ مشکلی در ارزیابی پیدا نکرد و علیه سیرا نوادا کورپوریشن حکم داد.

به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، فضاپیمای خصوصی «دریم چیسر»(Dream Chaser) ساخت شرکت آمریکایی «سیرا اسپیس»(Sierra Space)، برای ارسال محموله و فضانوردان به مدار پایین زمین طراحی شده است. این نسخه دریم چیسر قرار آزمایش‌ها، تجهیزات و سایر محموله‌ها را در دسامبر ۲۰۲۳ به «ایستگاه فضای بین‌المللی» (ISS) ببرد.

زمانی که شرکت ائتلاف پرتاب و راهاندازی، بازنشستگی اطلس ۵ را اعلام کرد تا راه را برای ولکان قنطورس باز کند، دریم چیسر به یکی از اولین پروازهای موشک های جدید محول شد. با وجود این، در توسعه دریم چیسر در مارس ۲۰۲۳، پرواز اولیه را به تعویق انداخت. شرکت ائتلاف پرتاب و راهاندازی گفت تا زمانی که امکان پذیر باشد، برای دریم چیسر منتظر بماند. در غیر این صورت، این موقعیت به یک «شبیه‌ساز جِرم» اختصاص داده می‌شود تا روند پروازهای اولیه و صدور گواهینامه ولکان قنطور ادامه یابد.

موشک پرتابگر: ولکان قنطورس؛ همراه با احتمال استفاده از یک موشک دیگر

مشخصات دریم چیسر

تحقیقات و مطالعات مختلف در نهایت با ایجاد «برنامه تجاری سرنشیندار» (Commercial Crew Program) در سال ۲۰۱۰ به اوج رسید که هدف آن هدایت شرکت‌ها در توسعه تاکسی‌های فضای خصوصی به مقصد ایستگاه‌های بین‌المللی دنبال می‌کرد. سیرا نوادا برای قراردادهای توسعه برنامه تجاری سرنشین دار ناسا، با شرکت به مدت چهار سال به رقابت پرداخت و پیشنهاد کرد که ماموران دریم چیسر خود را با استفاده از موشک «اطلس ۵» (Atlas V) شرکت ائتلاف پرتاب و راه‌اندازی انجام دهد.

مقصدها: مدار پایین زمین یا ایستگاه‌های فضایی

ظرفیت سرنشین: هفت نفر

دومین و جدیدترین آزمایش فرود دریم چیسر، در نوامبر ۲۰۱۷ انجام شد و نمونه با موفقیت روی باند فرود آمد. «تنسیتی» (Tenacity) نام نسخه فضایی دریم چیسر است که برای اولین پرواز باری به مقصد فضای بین‌المللی استفاده می‌شود و از آوریل ۲۰۲۳ در دست توسعه قرار دارد. اولین مأموریت به ایستگاه فضایی بین‌المللی که «دریم چیسر دمو-۱» (Dream Chaser Demo-1) نام دارد، آزمایشی برای عملیات دریم چیسر پیش از عملیاتی شدن سیستم خواهد بود.

بال‌ها: تاشو برای نسخه باری و غیر تاشو برای نسخه سرنشین

مقامات ناسا گفتند که شرکت «راکول اینترنشنال»(Rockwell International) در سال ۱۹۸۹، یک قرارداد را برای انجام مطالعه و ارزیابی اهمیت HL-۲۰ دریافت کرد. دانشجویان «دانشگاه ایالتی کارولینای شمالی»(NCSU) و «دانشگاه ایالتی کشاورزی و فنی کارولینای شمالی»(North Carolina A&T) در سال ۱۹۹۰، یک مدل در ساخت کامل ساخت تا ایمنی و قابلیت استفاده از فضاپیما را برای آزمایش انسانی انسانی انجام دهند. علاوه بر این، مقامات ناسا گفتند که در سال ۱۹۹۱، مجوز یک مطالعه برای تعیین امکان‌سنجی توسعه یک نمونه اولیه و سیستم عملیاتی، به «شرکت توسعه پیشرفته لاکهید» (Lockheed Advanced Development Co.) ارائه شد.

محموله های تجاری ناسا

تغییرات کلیدی در طراحی دریم چیسر، شامل بال‌های تاشو برای قرار گرفتن در فضاهای پرتاب، نرم‌افزاری برای پرواز مستقل و گزینه سوزاندن بخشی از محموله در جو زمین از طریق ماژول قابل مصرف «شوتینگ استار» (Shoting Star) است. آزمایش‌های باقی‌مانده، همراه با دریم چیسر برای تحلیل و تحلیل زمین برمی‌گردند.

طراحی و توسعه دریم چیسر

برنامه تجاری سرنشیندار ناسا

طول: ۹ متر

انتظار می‌رود که دریم چیسر برای اولین پرتاب‌های خود از موشک کاملاً جدید «ولکان قنطورس» (Vulcan Centaur) شرکت «ائتلاف پرتاب و راه‌اندازی» (United Launch Alliance) استفاده کند تا هم این موشک و هم خود دریم چیسر آماده شوند. تنها نظر از موشک یا مأموریت، این فضاپیمای مشابه «شاتل»(Shuttle) برای فرود آمدن در باندهای شاتل معمولی در پایان پرواز طراحی شده است.

ناسا به ادامه روند توسعه توسعه مالی، فهرست شرکت های رقیب را کاهش داد اما سیرا نوادا کورپوریشن حدود تا پایان روند ادامه داشت. با وجود این، ناسا در سال ۲۰۱۴ کپسول سرنشین‌دار «دراگون»(Dragon) شرکت «اسپیس‌ایکس» (SpaceX) و فضای «استارلاینر» (Starliner) شرکت «بوئینگ» (بوئینگ) را به عنوان اولین وسایل نقلیه تجاری سرنشین‌دار انتخاب کرد.

انتهای پیام