فلج ناشی از ام اس در موشها بهبود یافت

آنها همچنین داخل ضایعات را کاهش دادند و پاسخ ایمنی موضعی و سیستمی مرتبط با ام‌اس را به سمت درمانند.

افرادی که در مقاله منتشر می‌شوند، می‌توانند: به نقش سلول‌های کلیدی میلوئیدی در آسیب‌شناسی (Pathophysiology) ام‌اس، درمان‌های موجود به طور خاص سلول‌های میلوئیدی را هدف قرار نمی‌دهند یا مستقیماً از آنها برای درمان بیماری استفاده نمی‌کنند.

اگر ام‌اس هیچ درمانی ندارد، اما داروهایی که سلول‌های موثر را در جهت هدف قرار می‌دهند یا می‌سازند، می‌توانند باعث بروز علائم کاهش شوند. بسیار زیاد از این درمان‌ها با خطرات قابل توجهی از استرس و همراهی با مشکلات تیروئیدی هستند.

یک درمان تجربی برای بیماری ام اس عارضه ای فلج شدن را در موشها درمان کرد.

منبع

سلول‌های میلوئیدی در سیستم ایمنی ذاتی که باعث تحریک سیستم عصبی مرکزی (CNS) می‌شوند، عامل اصلی بیماری ام‌اس هستند. این ضایعات ملتهب سپس سلول‌های میلید را بیشتر می‌کند و همچنین سلول‌های تی و بی‌سیستم ایمنی طبیقی ​​را درگیر می‌کنند و باعث آسیب به پوشش میلین اعصاب اطراف می‌شوند.

میتراگوتری و همکارانش پیش از این روش درمانی برای مبارزه با تومورها ایجاد کرده اند که در آن از روش های بسته بندی دارویی استفاده می شود.

این مطالعه در مجله PNAS منتشر شده است.

نویسندگان می‌نویسند: درمان بیماری را می‌توان با سایر داروهایی که سیستم ایمنی تطبیق‌پذیر را هدف قرار می‌دهند، بهبود بخشید. بسته به اینکه ضایعات در کجای سیستم عصبی قرار دارند، علائم ام‌اس به روش‌های ظاهر می‌شود. عارضه‌های خودمختار بینایی، حرکتی و حسی شایع‌ترین، افراد مبتلا ممکن است به هر یک از عصبی‌های عصبی که همه آن‌ها بر کیفیت زندگی تأثیر می‌گذارند، می‌شوند.

در سال 2013، تعداد افراد مبتلا به ام اس 30 درصد افزایش یافته است و حدود 2.8 میلیون نفر در سراسر جهان از این بیماری رنج می‌برند، بنابراین راه‌هایی برای کاهش این بیماری یک حوزه تحقیقاتی مهم است.

برای تبدیل سلول‌های سفید بالقوه عفونی به پزشکان کوچک، نوعی سلول میلوئیدی را از موش‌های سالم گرفته و در خارج از بدنشان رشد دادند. آنها سپس اجسام میکروسکوپی دیسکی شکلی را که حامل ریزذرات دارو به سلول‌ها متصل می‌کردند و به طور خودکار یک کوچک از داروها را به آنها می‌دادند.

مواد این بار بسته‌بندی‌های دارویی را به مونسیت‌ها متصل کردند. این بسته‌ها از مولکول‌های اینترلوکین-4 و دگزامتازون بودند که با هم می‌کنند تا عملکردهای ضد فشار و تنظیمی را تقویت کنند و عملکردهای پیش‌التهابی را کاهش دهند.

محققان دریافتند که مدل‌های موش با استفاده از سلول‌های مونوسیتی که بسته‌های مخصوص حمل می‌کردند، بهبود یافته‌اند. پس از درمان، آن موشها فقط کمی اشکال حرکتی در دم خود دارند، در حالی که پاهای عقبی موشهایی که تحت درمان قرار نگرفتند، کاملا فلج شدند. موشهای تحت درمان نیز بیشتر از موشهای درمان نشده عمر کردند.

مونوسیت‌ها مادر ماکروفاژها هستند. در رشد مغز آنها می‌شوند و می‌توانند پیش از آن به ماکروفاژها تمایز یابند که یکی از شایع‌ترین انواع سلول‌های سلولی در ضایعات ام‌اس هستند، به بافت مغز راه پیدا می‌کنند.