نجات منظومه شمسی در دوران نوزادی از یک انفجار مهیب

ستاره‌ها در ابرهای غول پیکری از گاز مولکولی متولد می‌شوند که از رشته‌های متراکم تشکیل شده‌اند. اجرام ستاره‌های کوچکتر مانند خورشید، در امتداد این رشته‌ها تشکیل می‌شوند، در حالی که ستاره‌های بزرگ‌تر مانند ستاره‌هایی هستند که در این ابرنواختر منفجر می‌شوند، در نقاطی هستند که این رشته‌ها از عبور می‌کنند.

این گروه پژوهشی در این مطالعه که در Astrophysical Journal Letters منتشر شده است، نوشت: این مجله ممکن است پیامدهای مهمی در درک ما از شکل گیری، تحول و ویژگی های منظومه های ستاره های داشته باشد. به عنوان، رشته‌های میزبان ما ممکن است نقش مهمی در محافظت از منظومه شمسی جوان در برابر تشعشعات فرابنفش دور از ستارگان OB داشته باشند که می‌توانند قرص‌های پیش‌ستاره‌ای را تبخیر کند و به‌طور نهایی آن‌ها را بپذیرد و همچنین به‌عنوان مثال تأثیر مستقیم بر شکل‌گیری سیاره‌های درون قرص داشته باشد. باشد.

به گفته پژوهشگران رهبری دوریس آرزومانیان، اخترفیزیکدان رصدخانه ملی نجوم ژاپن، منظومه شمسی نوزاد ما احتمالاً از یک انفجار بزرگ ابرنواختر جان سالم به در برده است.

نشان جدید می‌دهد که این رشته علاوه بر اینکه مانند یک سپر عمل می‌کند، می‌تواند نتایج رادیواکتیو رادیواکتیو را گرفته و کانالیزه کند و آن‌ها را به اطراف خورشید نوزاد می‌کند.

انفجارهای ابرنواختری زمانی اتفاق می‌افتد که سوخت ستارگان عظیم در حال مرگ برای همجوشی هسته‌ای تمام می‌شود و هسته‌های دیگر نمی‌توانند خود را در برابر فروپاشی گرانشی محافظت کنند و با فروپاشی ستاره، یک ابرنواختر فعال می‌شوند که عناصر سنگینی را که در طول زندگی خود زندگی می‌کنند. ساخته شده در فضای پخش می‌کند.

این پیله برای محافظت از منظومه شمسی در حال شکل گیری در برابر تشعشعات شدید می شود از ستاره های داغ و پرجرم به نام ستاره های OB عمل می کرد، تشعشعاتی است که می توانند بر شکل گیری سیاراتی مانند زمین تأثیر منفی بگذارند.

بقایای آن به آجرهای سازنده نسل بعدی استارگان تبدیل می‌شود، اما آن انفجاری که به بیرون از پرتاب می‌کند، می‌تواند به اندازه‌ای قوی باشد که هر منظومه‌ای تازه متولد شده را در نزدیکی آن قرار دهد، از هم بپاشد.

گروه پژوهش‌های متفاوتی از یک ایزوتوپ رادیواکتیو شرکت را در نمونه‌های شهاب سنگ پیدا کردند. این اطلاعات نشان داد که حدود 4.6 میلیون سال پیش، مقدار بیشتری از رادیواکتیو وارد حیاط خلوت سیاره ما شده است. اعضای این گروه پژوهشی گفتند که بهترین توضیح برای چنین تزریق مواد رادیواکتیوی، یک انفجار ابرنواختری در نزدیکی ماست.

شهاب‌سنگ‌هایی که از ایزوتوپ‌های رادیواکتیوی سرشار هستند، مانند سیارک‌هایی هستند که در صد هزار سال اول عمر منظومه شمسی متولد شده‌اند و در حالی که هنوز در این رشته متراکم بوده‌اند، جدا شده‌اند.

تحقیقات با مطالعه ایزوتوپ‌های عناصر کشف شده در شهاب سنگ‌ها به این نتیجه رسیده‌اند. این سنگ‌های فضایی تکه‌هایی از سیارک‌ها هستند که از مواد تشکیل می‌شوند و در زمان تشکیل خورشید و سپس سیارات منظومه شمسی در اطراف وجود دارند. به این ترتیب، شهاب‌سنگ‌ها فسیل‌هایی هستند که می‌توانند اجازه دهند تا منظومه شمسی را بررسی و دوباره کنند.