ستاره‌شناسان در مناطق بزرگ‌تر، میدان‌های مغناطیسی را در داخل سحابی‌ها، بقایای ابرنواخترها و قرص‌های پیش‌سیاره‌ای مشاهده کرده‌اند. در این موارد، جریان‌های پیچیده ذرات باردار می‌توانند میدان‌های ضعیفی را ایجاد کنند.
پژوهشگران در یک مقاله جدید این موضوع را مطرح کردند که «ریسمانهای کیهانی» احتمالاً میدان‌های مغناطیسی جهان را شکل داده‌اند.
پژوهشگران در این مقاله جدید که در سرور پیش‌چاپ “arXiv” به چاپ رسیده است، آنچه را که شاید عجیب‌ترین توضیح برای منبع میدان مغناطیسی اولیه کیهان باشد، پیشنهاد کرده است. این توضیح عجیب، ریسمانهای کیهانی هستند.
ستاره‌شناسان دقیقاً مطمئن هستند که چه‌کشان‌ها و خوشه‌ها چگونه میدان مغناطیسی خود را به دست می‌آورند. برای ایجاد میدان مغناطیسی، به ذرات باردار نیاز دارند که با هم حرکت کنند اما در راه اندازی توسعه کیهان، پیش از ظهور اولین ستاره‌ها و کهکشان‌ها، کیهان از نظر الکتریکی خنثی بود. یک گاز خنثی به تنهایی نمی‌تواند میدان مغناطیسی تولید کند. بنابراین جهان مجبور شد یک میدان مغناطیسی را ایجاد کند.
برخی از بزرگترین اجرام جهان مانند کهکشان‌ها و خوشه‌های کهکشانی، میدان مغناطیسی را نیز حفظ می‌کنند. معمولاً بسیار ضعیف و حدود یک میلیون آنها میدان مغناطیسی زمین هستند اما بسیار زیاد هستند و در برخی موارد تا میلیون‌ها سال نوری امتداد دارند.
ایجاد مغناطش
به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، «ریسمانهای کیهانی»، چین و چروکهای عجیب و غریب در فضا-زمان هستند. پژوهش‌های جدید نشان می‌دهند که ریسمانهای به جا مانده از اولین لحظه‌های «انفجار بزرگ» یا «بیگ بنگ» (بیگ بنگ) حرکت می‌کند، ممکن است باعث شکل‌گیری‌های مغناطیسی شود که دنبال خود شوند. پژوهشگران در مقاله مطرح شده‌اند که این میدان‌های مغناطیسی احتمالاً جهان را در خود فروبرده‌اند و در نتیجه، «مغناطش» کهکشان‌ها و خوشه‌ها را توضیح می‌دهند.
اگر ریسمانهای کیهانی وجود داشته باشد، واقعاً بسیار عجیب خواهد بود. به عنوان دلیل، به دلیل روش مشخص به فرد است که در تاشدگی فضا-زمان اگر می‌گذارد، می‌توانید به عنوان مثال در یک نقطه سفر کنید، وقتی سفر خود را کامل کردید و به نقطه شروع خود بازگشتید، متوجه می‌شوید که کمتر از 30 درجه سفر کنید. کرده است. ریسمانهای کیهانی نیز می‌توانند ارتعاش داشته باشند و با امواجی همراه می‌شوند که با سرعت نور در طول خود به سمت بالا و پایین حرکت می‌کنند و گهگاه حلقه‌هایی را تشکیل می‌دهند که خود را تا مرگ در یک جنون تشعشع مرتعش کنند.
با بروز هر شکاف در نیروها، خلاء اساسی فضا-زمان خود را دوباره پیکربندی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها اما ممکن است این کاملا هموار یا کامل نباشد و ممکن است نقص‌هایی در فضا-زمان ظاهر شود. برخی از این نقص‌ها به صورت چینی‌های یک‌بعدی در فضای ظاهری می‌شدند که مانند چین و چروک در یک تکه کاغذ بودند. این چین و چروک‌ها، ریسمانهای کیهانی هستند.
ستاره‌شناسان از زمانی که ریسمانهای کیهانی در دهه ۱۹۷۰ نظریه‌پردازی شدند، به دنبال آن بودند. همه جستجوها بی‌نتیجه بوده‌اند. با وجود این، به نظر می‌رسد که ریسمانهای کیهانی، یک پیش‌بینی عمومی از همه نظریه‌های ما در جهان اولیه هستند.
ریسمانهای کیهانی درهمپیچی
زمانی که ریسمانهای کیهانی منطقه را ترک کردند، پلاسمای باقیمانده احتمالاً سرد شده و ستاره‌ها، کهکشان‌ها و خوشه‌ها را تشکیل می‌دهند. آنچه پلاسما را تشدید کرد، می‌توان آن میدان اولیه را به نقاط قوتی تبدیل کرد که امروز ستاره‌شناسان آنها را می‌بینند.
تقریباً هر جرم قابل توجهی در کیهان، میزبان میدان مغناطیسی است. اجرام کوچک‌تر مانند سیارات و ستارگان، مغناطیسی‌های خود را در داخل خود تولید می‌کنند که جریان‌های چرخشی پلاسمای باردار الکتریکی در آن جا، میدان‌های مغناطیسی ضعیف را می‌توانند می‌کنند که تاشدگی کنند.
ریسمانهای کیهانی، اجرام نظری، بسیاری از ستاره‌شناسان هستند که در اوایل جهان شکل گرفته‌اند. زمانی که کیهان ما کمتر از یک ثانیه عمر داشت، مرحله ای از تبدیل فاز خشونت آمیز را پشت سر گذاشت. در زمان‌های اولیه، هر چهار نیروی طبیعت در یک نیروی واحد متحد شده بودند. این تبدیل فاز، نیروی یکپارچه را گرفت و آن را به نیروهای گرانش، نیروهای قوی، هسته‌ای ضعیف و الکترومغناطیس تقسیم کرد.
این فرضیه جالب است اما یک مشکل اساسی دارد. مشکل این است که ما هنوز نمی‌دانیم ریسمانهای کیهانی وجود دارند یا خیر. مقاله نویسندگان به این نکته پرداختند و به نشانه بالقوه رصد رشته های کیهانی اشاره کردند. همان موج‌هایی که میدان‌های مغناطیسی در پلاسما ایجاد می‌کنند، مدت‌ها پس از خروج ریسمان کیهانی ادامه می‌یابند. در، موج‌ها به شکل نهایی گرانشی روی زمین می‌نشینند.
زمانی که جهان آن میدان مغناطیسی را به دست آورد و توسعه جهان، گاز خنثی را به یک پلاسمای باردار الکتریکی تبدیل کرد، آن را تقویت کند اما منبع اولیه میدان مغناطیسی برای چندین دهه، یک معمای ماندگار در نجوم بوده است.
اگر ریسمان کیهانی از پلاسما عبور کرده باشد، آن یک در فضا-زمان قرار دارد و دما و چگالی حفره‌های کوچک پلاسما را تغییر می‌دهد. این تفاوت‌ها، بارهای الکتریکی را به حرکت درآورده و آغاز می‌کنند تا میدان مغناطیسی کمک کنند. آن میدان‌های مغناطیسی خیلی قوی نبوده‌اند اما کافی بوده‌اند.
نویسندگان این مقاله، از خواص خاصبه‌فرد ریسمانهای کیهانی برای تبدیل آنها به مولد میدان‌های مغناطیسی استفاده کردند. ایده این است که همان گونه‌ای است که ریسمانهای کیهانی حرکت می‌کنند، آن را در بافت فضا-زمان از خود به جای می‌بردند. مانند موج‌هایی که در پی یک قایق پرسرعت ایجاد می‌شوند.